
Een mama vraagt via mijn contactpagina of ik even met haar mee wil denken. Voor haar geadopteerd zoontje is samen spelen moeilijk en ze wil graag dat hij het leert.
[Lees meer…] overAls samen spelen moeilijk is … Hoe pak je dat aan?Over (pleeg)kinderen, opvoeden, falen en weer opstaan
door Inge Vandeweege Reageer
Een mama vraagt via mijn contactpagina of ik even met haar mee wil denken. Voor haar geadopteerd zoontje is samen spelen moeilijk en ze wil graag dat hij het leert.
[Lees meer…] overAls samen spelen moeilijk is … Hoe pak je dat aan?Een pleegpapa vraagt me of ik eens een blog kan schrijven over een allemansvriendje dat steeds pleaset. Hij vertelt dat zijn pleegdochter van 6 jaar vaak obsessief bezig is om de aandacht van mensen buiten het gezin te krijgen. Het kind voelt zich vaak angstig maar laat dat alleen aan haar pleegouders zien. In het bijzijn van anderen is ze een extreme pleaser die er alles aan doet om leuk, lief en aardig gevonden te worden.
[Lees meer…] overMijn kind is een extreme pleaser. Hoe kan ik helpen?door Inge Vandeweege Reageer
Lars, onze weekendpleegzoon, logeert een weekje bij ons omdat het paasvakantie is. De eerste anderhalve dag verloopt vlekkeloos, Lars voelt zich goed en gedraagt zich prima. Maar dan speelt hij een lang spelletje monopoly dat zo spannend is dat zijn emmertje vol raakt. Als het spelletje afgelopen is zoekt hij ruzie met Ryan, hij raakt snel gefrustreerd als iets niet lukt en hij verandert in een tikkende tijdbom. Wat nu?
Sommige kinderen zijn sneller overprikkeld dan andere. Je zou kunnen zeggen dat hun emmertje meestal al redelijk vol zit en dat er niet zo heel veel druppeltjes bij kunnen voor het overloopt.
Een gezelschapsspelletje zoals monopoly is een fantastische verbindende activiteit maar het roept natuurlijk ook heel wat emoties op. De spanning of iets wel of niet gaat lukken, de teleurstelling als iets niet lukt of als je verliest en de blijdschap als je geluk hebt of wint zijn maar een paar voorbeelden. Lars speelt intens geconcentreerd en gaat door de rollercoaster van emoties. Dat zijn allemaal extra druppeltjes in zijn emmer. Met wat hulp van mijn man, lukt het Lars goed om zijn zelfbeheersing te behouden maar na ongeveer een uur wordt hij moe. Mijn man rondt het spel af en de beide jongens lijken tevreden.
Lars gaat naar de speelhoek en bouwt verder met LEGO aan zijn project. Hij kan een stukje niet vinden en raakt gefrustreerd. Hij zucht en moppert. Ryan wil helpen en zoekt even mee, maar kan het stukje evenmin vinden. Hij geeft Lars wat ongevraagd advies over hoe hij kan voorkomen een stukje kwijt te raken. Hiervan raakt Lars helemaal over zijn toeren en hij vliegt uit tegen Ryan. Ik grijp in en los het op, maar twee minuten later speelt zich ongeveer hetzelfde scenario af. Ryan doet zijn best om geduldig en behulpzaam te zijn, maar moet het weer ontgelden.
Op dat moment besef ik dat Lars zijn emmertje vol is. Zijn frustratietolerantie is naar het nulpunt gezakt waardoor hij klaagt en een kort lontje krijgt. Ik besef dat hij het echt moeilijk heeft en het conflict opzoekt om zich te kunnen ontladen.
Ik weet dat het een compliment is dat Lars zich bij ons laat gaan, maar gemakkelijk is het niet. Lars is in het bijzijn van ‘vreemden’ het ideale kind, hij is charmant, behulpzaam en schattig. Maar in de veilige omgeving die we bij ons thuis gecreëerd hebben, durft Lars zichzelf wel te laten zien met alles er op en er aan.
Als eerste roep ik Ryan bij me. Ik leg hem uit wat er met Lars aan de hand is en stel hem voor om zich terug te trekken. Ryan begrijpt mijn verhaal van het volle emmertje en heeft al voldoende ervaring met het gedrag van Lars om te weten dat hij het nu toch niet goed kan doen in de ogen van Lars. Hij kiest er voor om zijn koptelefoon op te zetten terwijl hij verder bouwt met LEGO. Op die manier wordt hij onbereikbaar voor Lars.
Lars hoort wat ik zeg tegen Ryan en dat kalmeert hem. Ik vermoed dat het hem deugd doet dat er geen veroordeling in mijn woorden zit. Ik heb namelijk vertelt dat Ryan vroeger soms ook een vol emmertje had en dat we hem daar ook bij geholpen hebben.
Net voor de lunch krijgt hij toch nog een korte driftbui. Lars moet kiezen tussen het pastarestje van gisterenavond en één boterham of geen pastarestje en twee boterhammen. De combinatie van een lege buik, een lage frustratietolerantie en het verlangen om nu alles en vooral heel veel te krijgen, is teveel en Lars raakt helemaal overstuur. Ik reageer traumasensitief op zijn boosheid en 1 minuut later zit hij aan tafel met wat komkommer en een stukje kaas. Al knabbelend komt hij tot rust en ik ga nog even naar buiten om de laatste was op te hangen. Als ik vijf minuten later weer binnen kom, zegt hij rustig: ‘Ik heb voor de pasta en één boterham gekozen. Maar ik vind het wel heel jammer want ik had graag ook nog de tweede boterham gehad.’
Na de lunch voelt hij zich duidelijk beter en de rest van de dag verloopt prima. Ryan en hij spelen weer heerlijk samen. Zijn veerkracht is terug.
Ik ben zo blij. Blij voor hem dat hij langzaam aan leert om in woorden uit te drukken wat hij voelt. Maar ook omdat hij leert dat een emotionele uitbarsting er mag zijn, maar dat het geen toegeving oplevert. Ik ben blij omdat hij leert om met teleurstelling om te gaan. En ik ben vooral blij omdat hij beseft dat we van hem houden, ook als het een keer mis gaat.
Vorig week kreeg ik een mail van een pleegmama, ze schreef: ‘Inge, ik heb vandaag wat gedachten over de moeilijke kant van pleegzorg geschreven. Uiteraard is het lang niet altijd moeilijk en vaak genoeg fijn, maar nu kwam deze kant even aan bod. Ik wil niet klagen maar …’
[Lees meer…] overIk wil niet klagen maar ‘gezien’ wordenVia Instagram kreeg ik een alarmerend bericht van een pleegmama. Ze schreef: ‘Inge, ik heb sinds kort een nieuw pleegkind in huis. Hij slaat mijn dochtertje regelmatig totaal onverwacht. Ik wil niet in straffen vervallen, maar dat gedrag moet NU stoppen!’
[Lees meer…] overMijn pleegkind slaat mijn kind. Wat nu?Het begint spontaan bij het afruimen van de tafel. Onze jongste pleegzoon gaat op mijn man zijn stoel zitten en zegt: ‘Nu ben ik de papa.’ De oudste valt hem bij en verkondigt: ‘Dan ben ik de mama en nu zijn wij de baas’.
[Lees meer…] overEn plots waren de kinderen de baasDeze vraag stelt de pleegzoon van Marieke. Of ze wel weet dat zijn broer een beperking heeft, want bij gastblogger Marieke thuis wordt er zo weinig mogelijk de nadruk gelegd op etiketjes, diagnoses en beperkingen.
[Lees meer…] overWist jij dat mijn broer een beperking heeft?door Inge Vandeweege Reageer
6 jaar heeft Ryan bij ons gewoond en nu woont hij weer bij zijn mama. Onze pleegzoon is terug naar huis en het is goed. Voor iedereen. Ook voor ons.
[Lees meer…] overOns pleegkind is terug naar huis