Over (pleeg)kinderen, opvoeden, falen en weer opstaan
Ik schrik van haar. Een klein slank meisje van 12 jaar met smalle afhangende schouders en een droevige uitdrukking op haar gezicht. Ze beseft dat haar situatie thuis niet oké is en wil liefst een pleegpuber worden.
[Lees meer…] overPleegpuber zoekt een thuis
Pleegmama Marieke reageerde op mijn oproep voor ervaringsverhalen en tips voor puberpleegkinderen. Zij is (pleeg)mama van 7 kinderen waarvan er 4 in de puberteit zijn. Verhalen genoeg dus! Hier volgt haar eerste bijdrage over een puber met ASS.
Boos stond hij voor me. Mijn uit de kluiten gewassen puber waar ik tegenwoordig tegenop moet kijken. Zijn hele lijf stond strak van de ingehouden woede. Puber zijn is sowieso al ingewikkeld, puber zijn in combinatie met ASS is nog ingewikkelder.
En terwijl ik de soms felle woorden langs me heen liet glijden, zocht ik in mijn hoofd naar een manier om hier uit te komen. Natuurlijk heb ik best wel wat kennis over ASS en hoe hier mee om te gaan, maar steeds meer realiseer ik me dat ik vooral ook nog heel veel kennis mis!
Langzaam begon ik hem te vertellen over de verschillende mapjes in zijn hoofd. Ik tekende in zachte maar heldere lijnen elk mapje uit en schetste vluchtig een punthoofd. Zo werd ook voor hem duidelijk waar die boosheid vandaan kwam. Ik zag hem denken en nog eens denken. Nadat ik de mapjes in zijn hoofd voorzichtig met hem had gesloten, verscheen er een lach op zijn gezicht en hij zei: ‘Mam… jij snapt echt wat er in mijn hoofd gebeurt, wát knap’.
En terwijl die grote puber in mijn armen verdween en me een zachte knuffel gaf, voelde ik de spanning en de boosheid uit zijn lijf verdwijnen. Deze strijd hebben we weer gewonnen jongen, samen komen we er wel!
De techniek van de mapjes in het hoofd sluiten komt uit de Geef me de Vijf methodiek van Colette de Bruin. Colette is gedragsdeskundige en pleegmoeder van 5 kinderen met autisme. In dit youtube filmpje wordt getoond hoe je samen op zoek gaat naar wat er allemaal in het hoofd zit en hoe je de mappen helpt sluiten.
Inge is pleegmama van een ventje van 9 jaar en mama van 3 jongvolwassenen. Ze wil graag, door regelmatig voor ons te bloggen, met jullie haar ervaring delen over de zorg voor een pleegkind dat zwakbegaafd is.
En toen kwam jij in mijn leven. Met 3 bio kinderen, veel plaats, liefde en ervaring als kleuterjuf, dacht ik dat je wel mee zou stromen in ons gezin. Maar nooit eerder zag ik een baby zo onrustig en gulzig zijn flesje leegdrinken, nog nooit zag ik een baby op zijn nageltjes bijten, nog nooit zag ik een baby me wegduwen en onrustig worden op mijn schoot…
Uren en dagen heb ik je gewiegd, zittend op de grond, altijd met hetzelfde zacht zoemende melodietje. Na maanden mocht ik je voetjes masseren en na een jaar je hele zachte lijfje.
Regelmaat en ritme zouden zijn onrustige en gekwetste ziel wel tot rust brengen. Mijn warme omhulling zou hem wel vertrouwen brengen. En ja hoor, na een tijdje begon hij zich te hechten en een gezonde ontwikkeling kon beginnen.
Toen ging hij naar school en niets liep zoals het hoorde. Niets kwam binnen en niets bleef hangen. Maar wat was hij een lieve jongen, beleefd en behulpzaam. Ik zag steeds meer zijn kwaliteiten en steeds minder zijn onmogelijkheden om te leren.
Ondertussen is dit ventje 9 jaar en kreeg hij de diagnose ASS en zeer zwakbegaafd. Onze kinderen studeren af, gaan werken en maken plannen. Ik dacht dat hij ook ooit zijn thuis zou verlaten. Niet dus. Deze groter wordende pleegzoon zal altijd ons kleutertje blijven.
Ik begrens, herhaal en hang een stappenplan in het toilet over hoe je veegt na een grote boodschap. Mijn geduld wordt soms zwaar op de proef gesteld, want elke dag opnieuw heeft hij het nodig om duidelijke grenzen te ervaren.
Ik zucht en blaas en maak me zorgen, maar bovenal ben ik ook zo blij met hem en trots op deze harde werker. Want wat is hij een goede jongen. We knuffelen er op los, nu het eindelijk mag van hem. We lachen om zijn uitspraken. Hij leert ons nog geduldiger te zijn en dat iedereen anders is. Er is zoveel liefde en begrip hier in huis door hem.
En ja, je begint het te zien dat hij ‘anders is’. Hoe hij naar je kijkt, hoe hij je aanspreekt en zijn Alpaca knuffel die overal mee naartoe gaat, verraden zijn laag IQ. Maar mij maakt het niet uit, zolang hij maar gelukkig is.
We leven van dag tot dag, geen idee hoe zijn puberteit gaat verlopen, geen idee welke dagbesteding we ooit gaan moeten zoeken. Voor hem is gisteren voorbij en aan morgen denkt hij nog niet. Zijn leven is eenvoudig en ongecompliceerd, maar goed
Volg je ingevandeweege.blog al per email? Schrijf je in!
Lees je al mee op de Facebookpagina Inspiratievoorpleegouders?
Wist je dat ik ook op Instagram te vinden ben?
Lars woont nu een jaar in zijn perspectiefbiedend pleeggezin. Zijn biologische ouders zijn voorlopig uit beeld en daarom is het extra waardevol dat wij zijn netwerk mogen zijn.
[Lees meer…] overWij zijn netwerk voor ons crisispleegkind Lars
Yes! 16 maanden na de lancering van mijn boek ‘Een (h)echte uitdaging’ is het zover: DE EERSTE DRUK IS UITVERKOCHT! Nou ja, bijna uitverkocht en de koper van het laatste boek krijgt het eerste van de nieuwe druk cadeau!
[Lees meer…] overEen winactie! ‘Een (h)echte uitdaging’ is uitverkocht.
[Lees meer…] overBen ik dan nooit meer boos of geïrriteerd?‘Hi Inge, wat ik me afvroeg na het lezen van je boek: Word je dan nooit boos of geraak je nooit geïrriteerd? Als mijn pleegdochter iets blijft doen als ik vraag om dat niet te doen, dan kan het toch niet de bedoeling zijn dat ik haar niet mag corrigeren?’
Een pleegmama via Instagram
Regelmaat geeft rust, klinkt misschien ouderwets, maar het werkt nog altijd! Om te ontspannen en zich veilig te voelen, hebben pleegkinderen een terugkerend en herkenbaar patroon nodig in de dag en de week. Een planbord ondersteunt daarbij.
[Lees meer…] overEen planbord geeft een veilig gevoel
Het leven van een pleegkind kan behoorlijk ingewikkeld zijn. Bij wie hoor je nu eigenlijk? Bij de familie waar je geboren bent of bij de familie waar je woont?
[Lees meer…] overFamilie wordt niet alleen door bloed bepaald