Vandaag nam ik de tijd om de documentaire ‘Alicia’ te kijken. Door het meisje in actie te zien werd ik teruggeworpen in de tijd van onze eerste puberpleegdochter. Mariska, een meisje van 13, verbleef 9 jaar geleden 7 maanden in ons gezin.
‘Alicia’ is een film van Maasja Ooms. Het gaat over een meisje dat in een kindertehuis woont en ontspoort. Het meisje wordt 3 jaar lang gevolgd. Mocht je de documentaire van de VPRO nog niet gezien hebben, dan kun je dat alsnog doen door te klikken op deze link.
Ik zie Mariska in haar
Alicia doet me denken aan Mariska, onze puberpleegdochter. Het is bijna onvoorstelbaar hoe sterk hun mimiek en gedrag hetzelfde is. De schreeuw om aandacht is dezelfde. Beide meisjes verlangen zo ongelofelijk hard naar liefde. Elke keer dat Alicia tegen een opvoedster in het kindertehuis aankruipt of haar moeder op de mond kust, zie ik Mariska voor me. Mariska zou slechts tijdelijk bij ons verblijven, tot er een plaatsje voor haar was op een groep, toch noemde ze me al na één week mama. Ze wilde voortdurend mijn aandacht en als ik die niet spontaan gaf, eiste ze die op.
Elke keer dat Alicia ‘uit haar raampje gaat’ en begint te schelden, zie ik Mariska voor me. Ook bij Mariska veroorzaakte de minste spanning al een hevige uitbarsting. Een keer haar zin niet krijgen was voldoende voor een scheldkanonnade. Meestal liep ze daarna, net als Alicia, weg.
Het drukke gedrag van Alicia doet me eveneens terugdenken aan Mariska. Ik stond soms vol verbazing naar Mariska te kijken. Haar gedrag kon heel clownesk zijn, het leek overdreven geacteerd en vooral heel druk.
Ook het masker van ‘het kan me toch allemaal niets schelen, jullie kunnen de pot op’ als we probeerden een gesprek aan te gaan, is bij beide meisjes hetzelfde.
Ik vind het onvoorstelbaar dat deze twee meiden hun pijn, verdriet en boosheid op precies dezelfde manier uiten.
Puberpleegdochter en ik
Achteraf gezien, heeft mijn opvoeding niet gefaald bij Mariska. Ik heb gewoon 10.000 manieren gevonden die niet werkten. Ik herkende haar gedrag niet, wist niet waar het vandaan kwam en wat ik er mee aanmoest. Helaas heb ik toen geen hulp gezocht en ben ik in mijn eigen hoofd kringetjes blijven draaien. Mijn gevoel van ‘ik kan opvoeden’ was ver te zoeken en mijn eigenwaarde kwam onder druk te staan. Toen ze na 7 maanden het huis uitging was ik dichtbij een burn-out. Mijn debacle met Mariska is de reden dat ik in mijn blogs geen tips geef voor pubers.
Net als Alicia is Mariska ontspoord. Mariska is ook een overlever met een hele sterke wil. Vanuit ons gezin ging ze naar een leefgroep en ik hoopte dat professionele opvoeders haar betere begeleiding konden bieden. Helaas bleef ze onhandelbaar en werd ze verhuisd van de ene leefgroep naar de andere. Af en toe verbleef ze zelfs in een psychiatrische inrichting. Tot op de dag van vandaag gaat het niet goed met Mariska. Jaren na haar vertrek bij ons werden we pleeggrootouders van haar eerste baby.
Dankzij Mariska
Soms ben ik een pitbull. Toen bij Ryan dezelfde gedragsproblemen opdoken als bij Mariska, heb ik mij in de materie vastgebeten en niet meer los gelaten. Ik heb gelezen en geleerd. Nu begrijp ik waar het gedrag vandaan komt. Ik zie in het gedrag de pijn en de angst vanuit onveilige hechting en trauma. Ik zie een opstandige peuter in het lichaam van een kind omdat de prefrontale cortex nog niet ontwikkeld is.
Als ik naar Alicia kijk, dan kijk ik door het vreemde en agressieve gedrag heen. Ik zie een heel jong kind dat schreeuwt: ‘Hou onvoorwaardelijk van mij! Vind mij de moeite waard! Geef mij een plek bij jou! Luister naar mij! Hoor en zie mij! Vecht voor mij!’
Ik heb heel veel geleerd van mijn mislukking met Mariska. Mijn ego heeft een flinke deuk opgelopen. Vallen is niet falen, niet meer opstaan wel. Dankzij de breakdown Mariska lukt het mij nu wel om onze pleegkinderen de rust en de veiligheid te bieden waarin ze kunnen ontwikkelen.
Blogs gerelateerd aan dit onderwerp:
- Het reptielenbrein aan de macht bij pleegkinderen
- Hulp vragen als pleegzorger. En krijgen.
- Mijn advies aan een beginnende pleegouder
- Pleegzorg en het ego van de pleegouder
Je las een blog van Inge Vandeweege. Reageren mag altijd en delen ook!
Lees je al mee op de Facebookpagina ‘Inspiratie voor (pleeg)ouders‘?
Wist je dat ik ook op Instagram te vinden ben?Mijn boek ‘Een (h)echte uitdaging’ kopen mag natuurlijk ook!
Of zorgen dat ik mijn website in de lucht kan houden en onderhouden met een kleine bijdrage. Soms staan in een blog affiliate links naar boeken of producten bij Bol.com. Als je via zo’n link bestelt, ontvang ik een kleine commissie.
op dit moment is er een meisje hier gekomen van 16 jaar Vijf weken geleden met de vraag kun je haar 5 dagen een plek geven inmiddels is het vandaag 5 weken. In het pleeggezin liep het helemaal vast Pleegvader heeft haar misbruikt , pleegouders gescheiden en zij kreeg overal de schuld van Nu weet ik nog niet wat er gebeurd is maar er was erg veel ruzie tussen haar pleegmoeder en haar echte zusje. Er waren overal camera’s.Hier is ze een gewone bakvis[puber] giebelt veel. Maar door dat ze nu verantwoording krijgt ik ben gastouder en zij mag de fles klaarmaken, fles geven en het verschonen maar ook het spelen met de kinderen. Zie haar groeien. Ze was die dag na school geweest en ze kwam thuis kon ze gelijk vertrekken met al haar spullen. Ze geniet van alles alleen kan ik haar door haar wervelende gedrag niet alleen laten bij mijn zonen en man. Deze heb ik goed ingeprent dat zij niet moeten reageren. Het vreemde is dat ik het wel ziet maar mijn man en zonen niet. De eerste dagen deed ze dit wel maar omdat niemand reageert heeft ze het niet meer gedaan.
Er is geen plaats voor haar in een instelling overal wordt ze afgewezen.We hebben nu samen maar besloten dat ze hier mag blijven tot er een goede behandel plek is en niet zo als Alicia steeds moet verhuizen.
ik praat wel met haar over vriendjes en nee is nee maar verder kan ik haar niet mee helpen.
Groeten Gea Marcus
O zo herkenbaar Gea! Onze Mariska kwam voor een weekendje noodoplossing en is 7 maanden gebleven. Het is schrijnend dat er zo weinig goede plekken zijn voor die leeftijd … Heel veel plezier met haar de komende weken. Blijf goed je grenzen bewaken en zorg goed voor jezelf. Succes!
Bij ons is het niet gelukt. En volgde een breakdown nadat Thom 6,5 jaar in ons gezin had gewoond. Er was hulp van alle kanten, proffesionele en gewoon van vriendenalles geprobeerd juist omdat we je boek ook gelezen hadden. Maar de boze buien namen juist toe en toen daar fysiek geweld richting ons bij kwam was de grens bereikt. Bang zijn in je eigen huis kan niet . Dus is hij vorige week op 13 jarige leeftijd naar een crisisopvang gemoeten. En dat doet pijn dat is juist wat we nooit wilde. Ik vraag me af of pleegzorg geschikt is voor pubers die zo beschadigd zijn? En dan in de pubertijd komt alles heel heftig terug . Hele goede jaren gehad in ons gezin maar dan gaat het uiteindelijk zo mis. Moeten we dat niet voot zijn en juist pubers laten wonen in een groepsopvang?
Oh Ellen, wat jammer dat het zo heeft moeten lopen. Ik weet zeker dat jullie je uiterste best gedaan hebben. Onderschat niet wat die 6,5 jaar voor hem betekend hebben (ook als hij dat nu niet zo voelt). Ik hoop van harte dat jullie er nog in slagen om een rol in zijn leven te blijven spelen.
Wat is wijsheid? Er zijn ook pleegpubers die het wel goed doen tijdens hun puberteit in hun pleeggezin … Maar een betere omkadering van de pleegouders en de pleegkinderen en een voorbereiding op de puberteit is zeker iets waar aan gewerkt mag worden. En ja, soms lukt het in die periode van hun leven niet om in een gezin mee te draaien.
Ik gun je van harte de tijd om hiervan te herstellen en wens je veel steun en liefde om je heen.
Wij hebben een netwerkpleegdochter sinds 2 jaar, Met 16 hier gekomen en nu is ze 18. Alle symptomen, het kussen op de mond en het mama noemen, agressief gedrag, kamer vernielen , weglopen ,spijbelen en liegen…. alles gehad Oja vergeet de grove taal niet….
Het gaat nu goed met ons alle, het heeft veel energie, geduld en kalm brein gekost!
Het boek van jou meteen in de eerste week gelezen, met verbazing, nu niet meer, wat heeft het mij goed geholpen! We hebben goede begeleiding gehad, pleegdochter nu net intense therapie afgelopen, het is nog steeds werken “zo noem Ik het” maar het gaat steeds beter, zelfs geld stelen van ons…. ze heeft het toegegeven…. ik vond dat een hele overwinning…voor haar en ons. Naast al dat kookt ze regelmatig voor ons, helpt ze als ik het vraag. het gaat goed.
Ik wilde dit als positief verhaal met jullie delen!
Wat fijn dat je dit verhaal met ons deelt! Een hart onder de riem voor veel pleegouders om te kunnen lezen dat een traumasensitieve aanpak ook bij pubers werkt. Dank je. Mark & Inge