Ik zet nu mezelf op de eerste plaats

En toen werd het zomer.

Het wordt stil om me heen. Lars is steeds vaker en langer bij zijn nieuwe pleeggezin. Ryan gaat nu minstens één keer per week naar de bibliotheek en zit uren naast me te lezen.

Het is ondertussen twee weken geleden dat ik nog een nieuwe blog geschreven heb. Ik heb er geen zin in. Ik vraag me af wat er met mij aan de hand is.

Bezige bij

Weet je, ik ben altijd een bezige bij geweest. Stilzitten was niets voor mij, ik wilde bezig zijn, nuttig zijn, iets zinvols doen. Van nietsdoen werd ik onrustig, praten over koetjes en kalfjes irriteerde mij en als iets of iemand niet opschoot, dan werd ik kregelig.

Mijn hele leven zat vol gepland en er lagen altijd nog meer plannen in de kast te wachten op tijd. Als er eens wat ruimte was in mijn agenda, dan werd dat meestal snel ingenomen door iemand die mijn aandacht of hulp nodig had.

Het grote voordeel van mijn aard was dat ik gemakkelijk projecten voor elkaar kreeg. Ik werkte door tot iets af was en dan begon ik aan het volgende. Discipline en doorzetten waren kernkwaliteiten van mij. Ik nam wel tijd voor ontspanning hoor, maar dan wel actieve ontspanning. Lekker sporten, fietsen of wandelen.

Bezig, bezig, bezig.

Boek schrijven

Toen ik oktober 2016 in het ziekenhuis belandde, stond mijn wereld stil. Ik kon niet meer overeind komen zonder barstende hoofdpijn te krijgen. Het heeft weken geduurd voor ik zelfs maar kon geloven dat er iets ernstig met mij aan de hand was en dat ik niet op een-twee-drie genezen zou zijn.

Tussen alle onderzoeken door ben ik in die eerste week in het ziekenhuis aan het boek ‘Een (h)echte uitdaging’ begonnen. Het was één van de projecten die in de kast op tijd lag te wachten. Nu had ik tijd en ik moest wat te doen hebben. Liggend ging ik aan het werk.

Bloggen en een pleegkind erbij

Heel langzaam ging het iets beter met mij. Ik kon af en toe wel overeind, maar bracht nog steeds het grootste deel van de dag volledig platliggend door. Het manuscript voor het boek was bijna af en dus stortte ik mij op de marketing ervan. Ik begon met bloggen en schudde minstens een blog per week uit mijn pen.

Toen in april 2017 het crisisteam van pleegzorg belde omdat ze op zoek waren naar een plekje voor Lars, heb ik geen moment geaarzeld. Ik was nu toch altijd thuis, daarom kon ik best de zorg voor een extra kindje erbij nemen.

Bezig, bezig, bezig.

Alle ballen in de lucht

De uren dat ik rechtop ben, besteed ik aan de zorg voor de kinderen, de moestuin en ons huishouden. De uren dat ik plat lig ben ik aan het bloggen, mijn Facebookpagina aan het bijwerken of aan het werk om mijn boek onder de aandacht van alle pleegouders in Vlaanderen en Nederland te brengen.

Ik doe mijn uiterste best om alle ballen in de lucht te houden en ben pas tevreden als alles en iedereen goed verzorgd is. Ik vind dat heel normaal om dit allemaal van mezelf te verwachten want ik heb mijn hele leven lang niets anders gedaan.

Bezig, bezig, bezig.

Een drukprobleem

Terwijl ik zo druk bezig was, verwachtte ik dat mijn lichaam zichzelf ondertussen zou genezen. Volgens de artsen is er ergens een lek in mijn durazak, dat is het membraan dat om je hersenvocht en wervelkolom heen zit. Omdat het vocht langzaam weglekt wanneer ik rechtop ben, krijg ik onderdruk in mijn hoofd. De artsen kunnen niets voor me doen zonder dat er grote risico’s aan verbonden zijn. Het goede nieuws is dat spontane genezing wel mogelijk is.

Maar mijn genezing stagneert. Ik kan nu twee uur rechtop en daarna moet ik een uur liggen om hoofdpijn te vermijden. Ik voel me al heel veel beter dan anderhalf jaar geleden. Gelukkig wel. Maar ik wil graag helemaal genezen.

Ik kies er nu voor om te stoppen met druk zijn. Het is zomer. Ik ga leren niksen, lanterfanten en dingen doen voor de lol. Mijn hoofd mag nu figuurlijk leeglopen. Ik ga het grootste deel van mijn aandacht, liefde en energie aan mezelf geven. Ik zet nu mezelf op de eerste plaats.

O ja, ik vind pleegzorg echt heel erg leuk en zou er zo opnieuw voor kiezen.