Ik heb even geen pleegkinderen

‘Onze’ Ryan mocht bij het begin van de paasvakantie naar zijn mama toe. ‘Onze’ Lars blijft in zijn vaste pleeggezin en komt voorlopig niet op weekendbezoek. Daardoor zitten wij al drieënhalve week zonder pleegkinderen in onze coronabubbel. En na tien jaar pleegzorgen, vind ik het heerlijk!

Ryan zit in een herenigingstraject met zijn mama

Een week voor de lockdown kreeg de mama van Ryan ‘groen licht’. Sinds Ryan, nu bijna 6 jaar geleden, bij ons kwam, werkte zijn mama hard om zichzelf en haar leven weer op de rails te krijgen. Dat is haar fantastisch goed gelukt. Jaar na jaar werden de bezoeken van Ryan aan zijn mama uitgebreid. Hij ging trouw elke 2 weken een weekend naar haar toe en in de vakanties telkens een dagje langer. Vorige zomer bleef hij voor het eerst twee weken bij haar en dat ging helemaal goed.

Zijn mama was al lang klaar om terug zelf fulltime voor Ryan te zorgen, maar het was wachten tot ook hij die stap aankon. Nu is het eindelijk zover, Ryan staat sterk genoeg in zijn schoenen en durft de overstap aan. Na een overleg met alle partijen werd begin dit jaar de ‘herenigingsmethodiek‘ opgestart. Tot ieders opluchting , kreeg zijn mama na een paar weken de verlossende boodschap dat er geen bezwaar is voor een terugkeer naar huis. Ze kreeg het zogenaamde ‘groen licht’. Ryan verhuist in de zomervakantie definitief naar haar. Hij komt dan nog wel weekends naar ons toe.

En toen begon de coronacrisis …

6 weken geleden sloten de scholen en kort daarna werden in België alle bezoeken van pleegkinderen aan hun ouders verboden. Plotseling liep alles anders dan gepland. Eerst leek het erop dat Ryan tijdens de coronamaatregelen fulltime bij ons zou blijven. Maar omwille van het herenigingstraject kreeg hij toestemming voor een eenmalige transfer naar zijn mama. De afspraak is dat hij naar ons terugkomt van zodra de maatregelen versoepelen. Het was even slikken om hem nu al voor onbepaalde tijd uit handen te geven, maar we zijn er gerust in, zowel voor hem als voor zijn mama is dit een zeer waardevolle periode van samenzijn.

Lars, waar we gezinsondersteunende pleegzorg voor doen, mag voorlopig niet op weekendbezoek bij ons komen. Hij woont in de buurt, dus kunnen we gelukkig wel af een toe aan de deur een praatje maken, even naar elkaar zwaaien en kushandjes werpen.

In onze bubbel zonder pleegkinderen

Ik geniet van de tijd zonder de pleegkinderen. Ik vind deze ‘verplichte rust’ zonder sociale afspraken heerlijk. Hoe lang is het geleden dat ik de dingen helemaal op mijn eigen ritme kon doen? Na jaren in de weer geweest te zijn voor anderen, kom ik nu eindelijk aan mezelf toe. Het is alsof ik mezelf terug vind en de dingen waar ik altijd al interesse in had maar de tijd niet voor vond, nu kan oppakken.

Even ‘radiostilte’

Ik merk dat ik door de afwezigheid van de kinderen minder inspiratie heb om te bloggen. Als jij behoefte hebt aan informatie, dan kun je op zoek gaan in de blogs, mijn boek en de video’s. Daarnaast kan ik je absoluut aanraden om advies te vragen aan je collega pleegouders, bij voorbeeld op de Facebookgroep ‘Pleegoudersforum Nederland’ (waar Belgen ook welkom zijn :-)). Als community hebben we samen veel kennis in huis en zijn we in staat om elkaar te ondersteunen en vooruit te helpen.

Je las een blog van Inge Vandeweege. Reageren mag altijd en delen ook!

Volg je ingevandeweege.blog al per email? Schrijf je in!
Lees je al mee op de Facebookpagina ‘Inspiratie voor (pleeg)ouders‘?
Wist je dat ik ook op Instagram te vinden ben?

Mijn boek ‘Een (h)echte uitdaging’ kopen mag natuurlijk ook! Of zorgen dat ik mijn website in de lucht kan houden en onderhouden met een kleine bijdrage.