
Vorig week kreeg ik een mail van een pleegmama, ze schreef: ‘Inge, ik heb vandaag wat gedachten over de moeilijke kant van pleegzorg geschreven. Uiteraard is het lang niet altijd moeilijk en vaak genoeg fijn, maar nu kwam deze kant even aan bod. Ik wil niet klagen maar …’
Soms fantaseer ik. Over vriendinnen die opeens op de stoep staan met een leuke verrassing, een lief gedicht of een verwenpakket. Omdat ze weten dat ik dat kan gebruiken. Soms droom ik, dat ik iemand ken die weet hoe het is om pleegouder te zijn van getraumatiseerde kinderen.
Meestal vind ik dat ik niet mag klagen, vergelijk ik mezelf met anderen en denk ik ‘elk huisje heeft z’n kruisje’. En ‘we hebben hier zelf voor gekozen’. Weet ik dat het moeilijk is om je in te leven in iets dat je niet zelf meemaakt en leg ik me daarbij neer. Weet ik dat ik het zelf vervelend vind als mensen klagen en wil ik de laatste zijn die dat doet.
Maar soms is dat dus anders. Dan wil ik juist roepen, liefst naar al mijn vrienden en familie, hoe zwaar het kan zijn. Hoe pittig het is om elke dag semiprofessioneel en altijd bewust aan het opvoeden te zijn. Om op mijn tenen te lopen en elk woord te wikken en te wegen. En als ik dat een keer niet doe, voor lief te nemen dat ‘de bom barst’ en één of beide kinderen schrikken en een stressreactie laten zien. Die meestal boos, afwijzend, verdrietig, bang en verwijtend tegelijk is.
Dan wil ik klagen omdat wij elke dag dezelfde structuur moeten volgen; dezelfde gewoonten en regels, elke avond dezelfde bedtijd en afwijken daarvan geen optie is. Omdat er dan onduidelijkheid, onrust, angst en dus strijd ontstaat. En ik misschien geen ‘welterusten’ hoor maar ‘ga weg, ik mag hier toch niet zijn en ik doe toch alles fout’, voordat ik het lampje uit doe en naar beneden loop.
Wat ik niet wil, want ik wil de dag in liefde en rust eindigen, dus breng ik geduld op terwijl ook mijn dag er op zou moeten zitten en ik vreselijk moe ben. Heel soms schiet ik uit mijn slof en dan escaleert het. Omdat straf en consequenties nou eenmaal niet werken bij getraumatiseerde kinderen. Want mijn boosheid wordt vertaald naar ‘ik mag hier niet zijn en je hebt vast een hekel aan me, ik heb in ieder geval een hekel aan mezelf’.
Ik zou willen klagen zodat iemand het ziet. Ik wil dat de kinderen niet altijd ‘oh zo lief’ zijn in nabijheid van anderen, maar eens zouden laten zien hoe veeleisend ze kunnen zijn. Een blik van herkenning lijkt me zo fijn. Niet van medelijden. Maar van kennen, weten hoe het is en liefdevol nabij zijn. Die blik ken ik niet. En dat doet soms gewoon pijn. Best eenzaam, om pleegouder te zijn.
Pleegmama C.
Je las een blog van Inge Vandeweege. Reageren mag altijd en delen ook!
Lees je al mee op de Facebookpagina ‘Inspiratie voor (pleeg)ouders‘?
Wist je dat ik ook op Instagram te vinden ben?Mijn boek ‘Een (h)echte uitdaging’ kopen mag natuurlijk ook!
Of zorgen dat ik mijn website in de lucht kan houden en onderhouden met een kleine bijdrage. Soms staan in een blog affiliate links naar boeken of producten bij Bol.com. Als je via zo’n link bestelt, ontvang ik een kleine commissie.
Wat moet dat een sterke vrouw zijn! En wat fijn dat ze dit met u mag delen,waar,daar ben ik zeker van, de blik van herkenning er wel is. Hartelijke groet voor u beiden
Wat herkenbaar.
Nou, mama C, ik weet precies wat je doormaakt! En hoe zwaar het is! Alles in jouw verhaal herken ik. Petje af, het is haast bovenmenselijk, en dat 24/7. Je bent een held!
O zo herkenbaar! Heel mooi geschreven.
Zo herkenbaar
Heel herkenbaar! En ik zou willen zeggen tegen pleegmama C: “je bent niet alleen! Ik zie je, voel je, herken je!” En dan zeg ik dat tegelijkertijd ook tegen mezelf 😉 Dankjewel Inge dat je deze mail deelt met ons!
Graag gedaan!
Wat mooi om de reacties hieronder te lezen op de tekst hierboven die ik met Inge heb gedeeld. Toch die blik van herkenning 🙂
Inderdaad. Prachtig!
We zijn nog maar net pleeggezin, maar nu al zo herkenbaar. Aan de voorkant realiseer je je daarin niet voldoende wat de effecten van een pleegkind zijn op je eigen kinderen, je huwelijk. Goed om dit te delen. Hou vol!
Ook ik kan alleen maar zeggen hoe herkenbaar het is en voor mij geld ook sterk, ” je hebt er toch zelf voor gekozen ” dus schouders eronder en weer door.
Wat fijn om zoveel herkenbaarheid te lezen en zo goed omschreven.
Bedankt
In Amsterdam kreeg ik eens per jaar een waardebon van 20 euro…. Toch een heel kleine blijk van waardering