‘t is gebeurd. Voor het eerst sinds lange tijd heb ik Ryan gisteren bij zijn arm gepakt en in in de hoek gezet. Een time-out als straf. Ik had mezelf nochtans voorgenomen om dat nooit meer te doen. Ryan zijn gedrag is er veel op vooruit gegaan sinds wij gestopt zijn met straffen. Ja, je leest het goed: wij voeden op zonder straffen en belonen. Nou ja, meestal dan.
Time-out voor mij
Ryan speelde gisteren in de speelhoek van Lars. Soms speelt Ryan fijn samen met zijn pleegbroertje, maar regelmatig loopt het mis omdat Ryan het spel wil leiden en Lars niet wil of kan volgen. Ik hoorde aan het gemiep van Lars dat hij het gedrag van Ryan helemaal niet leuk vond. Omdat Ryan bleef dwingen, besloot ik om in te grijpen. Ik ging rustig naar de speelhoek toe en vroeg: ‘Ryan, is het op dit moment nog leuk voor Lars?’ Meestal help ik Ryan door hem alert te maken op de gevoelens van Lars. Daarna bedenken we samen een oplossing om het spel weer voor beiden interessant te maken. Ryan reageerde deze keer op mijn goedbedoelde interventie met een brutale gezichtsuitdrukking en een geërgerde zucht.
Net zoals mijn vader, kan ik absoluut niet tegen brutaal gedrag. Ik word er in een oogwenk een vuurspuwende draak van (lees hier meer over in het blog ‘Boosheid als pleegouder is absoluut niet handig‘). Er kwam dan ook onmiddellijk een instinctieve vechtreactie bij me op. Ik wilde de brutale uitdrukking van zijn gezicht slaan. Gelukkig heb ik voldoende zelfbeheersing om dat niet te doen. Ik stapte wel boos op Ryan af en trok hem bij zijn arm naar een hoek van de kamer. Hij keek me verbouwereerd aan. Ik snauwde: ‘Draai je om zodat ik je brutale gezicht niet meer zie’.
Daarna ben ik snel de kamer uitgelopen om af te koelen. Ook een time-out voor mij dus.
Een knuffel geven brengt verbinding
Door een paar keer diep te ademen en mezelf tot de orde te roepen, vond ik snel mijn ‘kalm brein’ terug. Ik kon mezelf wel voor de kop slaan omdat ik me zo had laten uitlokken. Helaas pindakaas, het was nu eenmaal gebeurd en het was aan mij als volwassene om dit conflict op te lossen.
Toen ik terug in de kamer kwam, stond Ryan nog steeds naar de muur te kijken. Op mijn vriendelijk verzoek om bij me te komen zitten om het uit te praten, kwam geen reactie. Hij was boos en dat liet hij duidelijk merken door mij te negeren. Dat was te verwachten natuurlijk, dat is een logische reactie op mijn gedrag. Wat onlogisch is, is onze verwachting dat kinderen in een gedwongen time-out tot inkeer komen en over hun gedrag gaan nadenken.
Ik ben naar hem toe gegaan en heb hem bij de hand genomen met de woorden: ‘Kom Ryan, we gaan even zitten om dit weer goed te maken’. Ik vertelde hem dat ik erg boos werd van zijn brutale reactie. Hij beschreef dat hij boos, bang en verdrietig werd van mijn woeste vergelding. We hebben het uitgepraat en afgesproken dat hij niet meer brutaal tegen mij doet. Ik heb hem alternatieven gegeven, hij mag tegen me roepen dat hij boos is of dat hij iets niet eerlijk vindt. Geloof me maar dat hij goed begrepen heeft dat brutaliteit in ons huis een harde grens overschrijdt.
De verbinding herstellen
Na ons gesprek huilde hij nog een tijdje uit in mijn armen. Die knuffel brengt de verbinding terug tussen ons. Het is vanuit die verbinding dat hij zijn belofte gaat houden. Bovendien heeft een knuffel nog meer voordelen, lees daar meer over in dit artikel. Wat bij Ryan ook erg goed werkt om de verbinding te herstellen, is hem even één-op-één aandacht geven met een verbindende activiteit.
Het goed maken
Na de knuffel heeft hij me geholpen met wat klusjes in huis, dat is zijn manier om het weer goed te maken. Door even samen te werken en lief te zijn voor elkaar, konden we allebei voelen dat het hele incident slechts een storm in een glas water was.
Conflicten komen ook in de beste relaties voor. Door naar hem toe te gaan om het uit te praten, leef ik hem voor hoe je een destructief conflict kunt omzetten in een oplossingsgerichte discussie. Op deze manier draag ik bij aan de ontwikkeling van zijn prefrontale cortex, aan zijn sociale en emotionele ontwikkeling dus.
Op mijn Facebookpagina www.facebook.com/inspiratievoorpleegouders vind je een blik achter de schermen, getuigenissen over pleegzorg, tips over opvoeden, leuke activiteiten met de kinderen, nieuws uit de sector en nog veel meer. Door de pagina te liken en te volgen, krijg je ook telkens een melding van een nieuwe blog.
Meer lezen over het ontwikkelen van pleegkinderen? Lees dan ook:
- Liegen bij pleegkinderen. Wat kunnen we doen?
- Een pleegbroer is niet altijd leuk.
- Slaapklets. Met je pleegkind de dag positief afsluiten.
- Eerbetoon aan de leerkrachten.
- Ruzie zoeken wanneer je niet lekker in je vel zit.
- Vrij spel in onze ‘ja-dat-mag-zone’.
- Verlatingsangst bij pleegkinderen: 10 tips.
- Respect voorleven als opvoedmiddel
- Mijn pleegzoon is een mopperaar.
- Mijn pleegzoon wil niet alleen spelen. Wat nu?
Geef een reactie