Lars is verhuisd naar zijn perspectiefbiedend pleeggezin

En toen waren we nog met drie. Onze kleinste is het huis uit. Hij was er klaar voor en heeft ons nest verlaten. Natuurlijk is hij nog veel te jong om al op eigen benen te staan. Daarom is hij verhuisd naar een perspectiefbiedend pleeggezin dat hem een plekje aanbiedt om veilig en geliefd op te groeien.

Van monstertje tot prachtkind

Lars werd 15 maanden geleden door de politie bij ons afgezet. Het was een mannetje van 2,5 jaar oud dat geen woord sprak en zelfs geen dierengeluiden kon nadoen. De eerste weken was hij een zeurderig kind, dat ons beet en kopstoten gaf, niet wilde gaan slapen, zijn avondeten naar binnen schrokte en zijn bord verdedigde. Hij liet zich niet troosten door ons, maar kroop wel bij Jan en alleman op schoot. Een allemansvriendje dus.

Ik hield mijn hart vast voor hem en was bang dat zijn voorgeschiedenis en de uithuisplaatsing hem onherroepelijk beschadigd hadden. Ik vreesde dat hij een hechtingsstoornis had, omdat hij zich gedroeg als een omgekeerd magneetje. Alles wat ik de voorbije acht jaar over pleegkinderen geleerd had, heb ik bij hem vanaf de eerste dag kunnen toepassen. Wat we precies gedaan hebben tijdens zijn eerste twee weken bij ons, kun je lezen in deze blogs: ‘Veilige hechting in het pleeggezin: 5 Tips‘ en ‘Strategie voor hechtingsstoornis’.

Met Lars hebben wij werkelijk een wonder mogen aanschouwen. Ja ik weet het, dat klinkt nogal zwaar of zweverig, maar ik kan het niet anders beschrijven. Na 3 weken werd hij al een stuk vrolijker en liever. Maand na maand ging hij erop vooruit. Na een jaar konden we uit de grond van ons hart zeggen dat Lars een ‘normaal’ kind was. Zo’n veerkracht en evolutie hadden wij nooit eerder gezien. Hij is nu een vrolijk, gemakkelijk en ondernemend kereltje met leeftijdsadequaat gedrag. Hij heeft enkel nog een achterstand in zijn taalontwikkeling.

Lars is verhuisd

We hebben het geluk dat Lars naar een pleeggezin uit ons netwerk is verhuisd. Daardoor konden we het contact met het nieuwe gezin rustig opbouwen. We spraken met zijn nieuwe pleegouders af dat Lars halverwege de zomervakantie zou verhuizen. Op die manier kon hij volop hechten in zijn nieuwe gezin voor de school weer van start zou gaan.

We hebben hem op de verhuizing voorbereid met boekjes en hij begreep min of meer wat we van plan waren. Toen we samen een verhuisdoos inpakten met zijn favoriete speelgoed werd hij heel blij. Hij vond het duidelijk heel leuk dat er van alles met hem mee ging naar het nieuwe huis. Op een maandagochtend stapten we met ons allen in de auto en brachten we hem weg.

Hij belde zelf aan bij zijn nieuwe huis. Hij werd een beetje verlegen van het enthousiasme waarmee zijn nieuwe pleegbroer de dozen naar binnen trok en wilde mij eerst niet loslaten. Wij gingen aan tafel zitten met een kopje koffie en al snel wilde hij zijn trein wel uitpakken. Even later kroop hij bij me op schoot met een boekje. Hij vond het goed dat ik hem naar de schoot van zijn nieuwe pleegmama verplaatste om het boekje te laten zien. Even later kondigden we aan dat we vertrokken.

Hij bleef rustig zitten, maar wilde geen afscheid nemen. Het was duidelijk dat hij begreep dat hij daar zou blijven. Hij keek een beetje boos, maar liet geen traan.

Hier laat ik je los kind

Wij kiezen bewust voor crisis- en perspectiefzoekende pleegzorg, dus wisten we vooraf dat Lars niet bij ons zou opgroeien en dat we hem op een dag zouden loslaten. We laten Lars gaan met een gerust gevoel, hij is er klaar voor. Hij heeft laten zien dat hij veerkracht heeft. Hij heeft geen gedragsproblemen, zijn gedrag is even ‘normaal’ als dat van een ‘gewoon’ kind. We hebben vertrouwen in zijn nieuwe pleegouders. Het komt goed. Het voelt goed.

Het kan zijn dat Lars rouwt om zijn verlies van ons tijdens de eerste weken of maanden in zijn nieuwe pleeggezin. Daar kunnen we hem helaas niet voor behoeden. We vertrouwen er echter op dat zijn nieuwe pleegouders hem daar veilig doorheen loodsen. We hebben afgesproken om regelmatig eens binnen te springen in zijn nieuwe gezin, zodat hij ziet dat we niet verdwenen zijn. Later, als hij goed gehecht is in het nieuwe pleeggezin, mag hij bij ons komen logeren. Hij raakt ons niet echt kwijt.

Op weg naar huis speelde het liedje ‘Hier laat ik je los Tim’ van Wim de Craene door mijn hoofd. Maar dan wel met mijn eigen variant op de tekst: ‘Hier laat ik je los kind, van hier af moet je gaan, met vallen en opstaan…’

Een jaar na het vertrek van Lars schreef ik dit blog: ‘We zijn netwerk voor ons crisispleegkind Lars’.

Lars is niet het eerste pleegkind dat we na crisispleegzorg weer loslieten. Lees ook dit blog over onze pleegbaby en het vervolg in ‘We werden pleeggrootouders van een baby’.

Op mijn Facebookpagina www.facebook.com/inspiratievoorpleegouders vind je een blik achter de schermen, getuigenissen over pleegzorg, tips over opvoeden, leuke activiteiten met de kinderen, nieuws uit pleegzorgland en nog veel meer.