Inge is pleegmama van een ventje van 9 jaar en mama van 3 jongvolwassenen. Ze wil graag, door regelmatig voor ons te bloggen, met jullie haar ervaring delen over de zorg voor een pleegkind dat zwakbegaafd is.
Hoe het begon
En toen kwam jij in mijn leven. Met 3 bio kinderen, veel plaats, liefde en ervaring als kleuterjuf, dacht ik dat je wel mee zou stromen in ons gezin. Maar nooit eerder zag ik een baby zo onrustig en gulzig zijn flesje leegdrinken, nog nooit zag ik een baby op zijn nageltjes bijten, nog nooit zag ik een baby me wegduwen en onrustig worden op mijn schoot…
Uren en dagen heb ik je gewiegd, zittend op de grond, altijd met hetzelfde zacht zoemende melodietje. Na maanden mocht ik je voetjes masseren en na een jaar je hele zachte lijfje.
Hij ontwikkelt zich. Of toch niet?
Regelmaat en ritme zouden zijn onrustige en gekwetste ziel wel tot rust brengen. Mijn warme omhulling zou hem wel vertrouwen brengen. En ja hoor, na een tijdje begon hij zich te hechten en een gezonde ontwikkeling kon beginnen.
Toen ging hij naar school en niets liep zoals het hoorde. Niets kwam binnen en niets bleef hangen. Maar wat was hij een lieve jongen, beleefd en behulpzaam. Ik zag steeds meer zijn kwaliteiten en steeds minder zijn onmogelijkheden om te leren.
Diagnose zwakbegaafd
Ondertussen is dit ventje 9 jaar en kreeg hij de diagnose ASS en zeer zwakbegaafd. Onze kinderen studeren af, gaan werken en maken plannen. Ik dacht dat hij ook ooit zijn thuis zou verlaten. Niet dus. Deze groter wordende pleegzoon zal altijd ons kleutertje blijven.
Ik begrens, herhaal en hang een stappenplan in het toilet over hoe je veegt na een grote boodschap. Mijn geduld wordt soms zwaar op de proef gesteld, want elke dag opnieuw heeft hij het nodig om duidelijke grenzen te ervaren.
Wat voor toekomst heeft iemand met een laag IQ?
Ik zucht en blaas en maak me zorgen, maar bovenal ben ik ook zo blij met hem en trots op deze harde werker. Want wat is hij een goede jongen. We knuffelen er op los, nu het eindelijk mag van hem. We lachen om zijn uitspraken. Hij leert ons nog geduldiger te zijn en dat iedereen anders is. Er is zoveel liefde en begrip hier in huis door hem.
En ja, je begint het te zien dat hij ‘anders is’. Hoe hij naar je kijkt, hoe hij je aanspreekt en zijn Alpaca knuffel die overal mee naartoe gaat, verraden zijn laag IQ. Maar mij maakt het niet uit, zolang hij maar gelukkig is.
We leven van dag tot dag, geen idee hoe zijn puberteit gaat verlopen, geen idee welke dagbesteding we ooit gaan moeten zoeken. Voor hem is gisteren voorbij en aan morgen denkt hij nog niet. Zijn leven is eenvoudig en ongecompliceerd, maar goed
Volg je ingevandeweege.blog al per email? Schrijf je in!
Lees je al mee op de Facebookpagina Inspiratievoorpleegouders?
Wist je dat ik ook op Instagram te vinden ben?
Onlangs gaven mijn man en ik 
Ik heb veel begrip voor de biologische ouders van onze pleegkinderen. Maar ondanks mijn begrip voor de positie van de ouders, moet ik soms van mijn hart een steen maken en opkomen voor het belang van mijn pleegkinderen.
Ryan is 7 jaar en doet alleen klusjes omdat hij daartoe door ons wordt aangespoord. Lars was 3 jaar toen hij bij ons woonde en deed niets liever dan ons helpen. Het verschil tussen beide kinderen was zo frappant dat ik nieuwsgierig werd. 
Is een spelletje spelen bij jullie een gezellige activiteit? Of eindigt het altijd in drama? Hoe reageert jouw (pleeg)kind als het verliest bij een competitief spelletje? Voor Ryan is dit lang een teer punt geweest. Heel zijn wereld stortte in als hij verloor. 
Pleegkinderen rouwen. Een ‘gewoon’ kind rouwt als een dierbare overlijdt, maar pleegkinderen krijgen sowieso te maken met een afscheid van alles en iedereen wat hen bekend en vertrouwd is op het moment dat ze uit huis geplaatst worden. 
Onlangs gaven mijn man en ik voor het eerst 
Toen ik een tijdje terug een blog schreef over eetproblemen bij pleegkinderen, raadde een adoptiemama mij het boek