Mijn pleegzoon was onverzadigbaar

Gastblogger Marieke, moeder van 7 (pleeg)kinderen, beschrijft in dit blog hoe haar onverzadigbare pleegzoon langzaam weer leerde vertrouwen. Hij leerde erop vertrouwen dat zijn pleegouders altijd voor hem zorgen en dat zijn lichaam aangeeft hoeveel eten hij nodig heeft.

Gastblog van Marieke

Eetproblemen?

Drie jaar was hij toen hij mijn leven binnenstapte. Een peuter met al een heel leven achter zich. Wat er allemaal precies in dat leven gebeurd is kreeg ik langzaam helder vanuit het dossier. Nog veel meer is me nooit duidelijk geworden. Wel las ik ergens dat er een voedingsdeskundige zou worden ingeschakeld om hulp te bieden; er was iets met eten. Of niet eten. Of veel te eenzijdig eten. Eigenlijk was er niemand die het wist.

Hij was onverzadigbaar

En toen kwam hij dus onder mijn zorg. Een op het oog stevig kereltje wat niet te lijden leek te hebben onder ‘te weinig voeding’. Al gauw werd duidelijk dat er waarschijnlijk wel iets aan de hand was; in een winkel heette alle zuivel ‘pap’ en hij kende ook echt niet het verschil tussen aardappel en appel, of tussen wortelen en banaan. Er was maar één manier om met voedsel om te gaan: ‘zo snel mogelijk alles naar binnen werken, zónder je druk te maken om hoeveelheden’. Hij was onverzadigbaar. Het arme kind had waarschijnlijk nooit genoeg gehad. Wellicht nooit geleerd dat er morgen ook weer eten is. En misschien zelfs niet geleerd dat ouders/opvoeders voor je zorgen. En hij had zeker niet geleerd te luisteren naar zijn lijfje wat zou kunnen aangeven dat er genoeg gegeten is…

Wij zorgen voor je

Hem het verschil leren tussen appels en aardappelen was misschien nog het eenvoudigst.
Aanleren dat hij geen zoektochten hoeft te maken door mijn voorraadkast en koelkast was al veel moeilijker.
Maar hem leren dat er na nu, straks ook nog weer eten is? Dat was een enorm lange weg. Want zo simpel als “bord-leeg, pan-leeg en tafel afgeruimd” hem leerde dat er het einde van de maaltijd was, zo ingewikkeld was het om hem te leren dat hij mag vertrouwen dat er ook daarin voor hem gezorgd wordt. Jarenlang hebben we hem laten ervaren dat er altijd weer eten was. Geen ingewikkeld gebeuren, geen intensieve therapie, simpelweg het telkens opnieuw eten geven aan dit kind was voldoende. En alleen door deze herhaling kwam er heel langzaam het vertrouwen dat er altijd genoeg te eten is en dat je ouder ook daarin voor je zorgt.

Naar zijn lichaam leren luisteren

Dat je ook naar je eigen lichaam mag luisteren en mag voelen wanneer er genoeg gegeten is, dat was veel lastiger. Ik kan me herinneren dat we, nadat hij al een behoorlijke poos bij ons was, hem eens hebben laten eten zónder begrenzing: hap na hap verdween in zijn mond en daar waar zelfs de grootste eters aan tafel allang waren afgehaakt, bleef hij eten. En eten… Wij zagen aan hem dat zijn maagje meer dan vol zat, dat hij tot brakens toe maar door bleef eten. Hij was nog steeds onverzadigbaar. Voorzichtig vroegen we hem of hij eens naar zijn buik wilde luisteren. Of zijn buikje misschien vertelde dat er echt genoeg in zat. Met grote ogen keek hij ons aan, hoe konden wij dat nu weten? Maar hij leerde ook dat we gelijk hadden.

Geen tweede keer opscheppen

Het moeilijkste vond ik het verschil tussen de verschillende kinderen; we hadden hem met zijn altijd onverzadigbare gevoel, we hadden ook kinderen die vanwege andere redenen moesten eten! En die, als ze dan eindelijk vroegen om nog een tweede keer, naar hartenlust hun bord weer vol mochten scheppen! Het is moeilijk om tijdens de maaltijd het ene kind te begrenzen en het andere te stimuleren. En toch ben ik het altijd blijven doen: kijkend naar wat het kind nodig had, los van wat zijn omgeving daar van vond (of wat ze van mij vonden). En soms, om alles vol te houden en het leuk te laten blijven, lieten we alles los: ‘Het is feest vandaag: eet, drink en geniet.’

Mijn onverzadigbare pleegzoon op feestjes

Naast thuis was er de wereld erbuiten. Moesten we leren dealen met die buitenwereld. Soms legde ik het uit, na verloop van tijd niet meer. Zo vaak heb ik de afkeurende blikken gevoeld wanneer ik hem vertelde dat hij slechts eenmaal zijn bord mocht vullen, dat hij bij me moest komen om alles lekker op te eten en het dan klaar was. ‘Het is nu een feestdag hoor, hij mag toch ook wel eens lekker eten?’, kreeg ik dan te horen.

We lieten los dat het wel eens mis ging: dat hij al drie keer een rondje buffet had gehad voordat we het door hadden of dat anderen hem al een paar keer wat extra’s hadden aangeboden (want hij gaf aan toch echt honger te hebben). En ik begrijp al die mensen die graag willen zorgen, die vinden dat bij feestdagen lekker eten hoort, dat kinderen ook wel eens uit de band mogen springen en zich tegoed mogen doen aan al het lekkers wat voor hen staat. Maar bijna niemand begreep dat voor dit kind zorgen betekende dat wij voor hem bepaalden hoeveel eten hij mocht hebben.

Het is gelukt!

We hebben ons er met elkaar doorheen geslagen. Een proces wat jaren (!) geduurd heeft en nog steeds (ruim 10 jaar later) wel eens weer actueel blijkt te zijn. Maar langzaam heeft hij geleerd dat er altijd weer eten is, dat wij daarvoor zorgen en dat hij mag genieten van datgene wat er voor hem staat. Heeft hij geleerd dat niet alles lekker is en je dat mag vinden en zeggen. Heeft hij zelfs ergens geleerd dat ongezond eten iets betekent voor je lijf (dikker worden) en dat je daarom niet altijd alles kunt eten waar je zin in hebt. Maar heeft hij vooral geleerd om te luisteren naar zijn lijf! Mijn onverzadigbare pleegzoon voelt nu zijn verzadiging!

Boek over eetproblemen

Kinderen die verwaarloosd werden, kunnen eetstoornissen ontwikkelen. Een heel interessant boek over dit onderwerp is ‘Love me, feed me‘ van Katja Rowell.

Meer lezen van pleegmama Marieke?

Meer blogs over eetproblemen?

Je las een blog van Inge Vandeweege. Reageren mag altijd en delen ook!
Volg je ingevandeweege.blog al per email? Schrijf je in!
Lees je al mee op de Facebookpagina ‘Inspiratie voor (pleeg)ouders‘?
Wist je dat ik ook op Instagram te vinden ben?
Mijn boek ‘Een (h)echte uitdaging’ kopen mag natuurlijk ook! Of zorgen dat ik mijn website in de lucht kan houden en onderhouden met een kleine bijdrage.