Strategie voor hechtingsstoornis.

Ons pleegkindje met zijn ‘omgekeerd magneetje’ vormt een echte uitdaging.

De eerste dagen voel ik regelmatig frustratie bij mezelf opkomen. Lars vermijdt oogcontact. Hij duwt me weg wanneer ik hem wil vasthouden of knuffelen. Ons crisispleegkindje schopt en wriemelt wanneer ik hem verzorg. Hij komt met een glimlachje op me af om me een kusje te geven, maar bijt me of geeft me een kopstoot wanneer ik even niet op let. Lars slaat naar me wanneer ik hem tracht in te stoppen in bed. Hij roept en gilt wanneer het eten niet snel genoeg komt of wanneer ik tracht te helpen bij het eten.

We hebben een extra strategie voor hechtingsstoornis nodig

Pfff, wat is dit moeilijk. Gelukkig weet ik dat dit gedrag te verwachten is bij een crisispleegkindje en ben ik in staat om het niet als een persoonlijke afwijzing te ervaren. Toch is het heel zwaar omdat alles lijkt af te ketsen op de muur van Lars. Ik heb dringend een extra strategie voor hechtingsstoornis nodig voor dit pleegkind.

Ik vraag me af hoe ik de muur die Lars om zich heen heeft opgetrokken, doorbreken kan. Wacht eens even, hoe kom ik er eigenlijk bij dat ik BREKEN moet? Dit kind heeft waarschijnlijk al heel veel onmacht gevoeld, het kan toch niet de bedoeling zijn dat ik hem ook moet ‘breken’? Is het niet logischer dat ik op zoek ga naar een deurtje in die muur? Een deurtje waar ik voorzichtig ga aankloppen. Een deurtje waarvan ik hoop dat hij bereid is het op een kiertje te zetten. Een kiertje waar ik gebruik van ga maken tot ik hem er van overtuigen kan de deur open te gooien. Ons recept voor hechting is een goed begin, maar ik voel dat we meer nodig hebben voor dit kindje.

Ik neem het boek van Nancy L. Thomas, When Love is Not Enough, nog een keer door. Alhoewel ik het niet eens ben met een aantal van haar methodes, vind ik toch weer nieuwe inspiratie in het boek. Ik pik een aantal tips van haar op en maak samen met mijn man een extra strategie voor hechtingsstoornis.

Tip 1: Wij zijn de verzorgers die in zijn behoeftes voorzien

We besluiten het heel duidelijk te maken voor Lars dat wij zijn verzorgers zijn en dat hij er op mag vertrouwen dat wij in zijn behoeften gaan voorzien. Als gevolg hiervan vragen we aan alle andere mensen om op afstand te blijven van Lars. We vragen hen ook om na een standaard begroeting niet te veel aandacht aan hem te schenken. Niemand, buiten ons kerngezin, mag Lars knuffelen of op schoot nemen in de eerste weken dat hij bij ons is. We hopen hiermee zijn allemansvriendjes gedrag te doorbreken.

Daarnaast nemen we de volledige macht over voeding in handen. We doen dit door Lars niet meer zelf te laten eten. Vanaf nu zet ik zijn bordje bij me en geef ik hem zijn eten. We hopen dat Lars zo leert begrijpen dat hij niet voor zichzelf moet zorgen maar dat wij dat altijd zullen doen. Omdat we drie hoofdmaaltijden hebben en twee tussendoortjes, hoeft Lars geen honger te hebben. Wanneer ik opmerk dat hij hongerig wordt, ga ik direct met hem aan tafel zitten. We doorbreken zo het patroon van krijsen wanneer het niet snel genoeg gaat. Hij moet nu ook stoppen met zijn bordje ‘verdedigen’ wanneer we trachten te helpen.

Tip 2: Wij bepalen wanneer er geknuffeld kan worden

Ook om zijn manipulatieve aanhalige gedrag te stoppen, besluiten we de raad van Nancy Thomas te volgen. Vanaf nu weren we hem af wanneer hij poeslief op ons af komt en gebeurt het knuffelen en aanhalen enkel op ons initiatief. We besluiten dit vol te houden tot we merken dat het bijten en het kopstoten geven, stopt. Dit voelt echt heel vreemd om hem weg te duwen, maar ik ben er van overtuigd dat het de enige manier is. Ja, het is hard om hem af te weren wanneer hij ‘lief’ doet. Maar ik ben nu vaak genoeg in zijn ‘val’ getrapt om niet meer te geloven dat zijn lieve gebaren ook werkelijk lief bedoeld zijn.

We doen onze uiterste best om hem zo vaak als mogelijk is een korte knuffel of een gek kusje te geven. We stemmen goed af en stoppen wanneer we voelen dat hij op het punt komt dat hij ons gaat afweren. Hopelijk leren we hem op deze manier dat uitingen van liefde onvoorwaardelijk zijn. Hij hoeft er niet voor te doen en niets voor terug te geven. We respecteren hem wanneer hij duidelijk maakt dat het genoeg is.

Tip 3: Schommelen in de schommelstoel

En als laatste voer ik het plan uit dat al lang in mijn hoofd zit. Sinds ik het boek “De jongen die opgroeide als hond” van Bruce Perry gelezen heb, wilde ik een schommelstoel voor een volgende crisispleegkindje. Het schommelen in de stoel terwijl het kindje in je arm ligt, zou genezend werken. Daarom vraag ik mijn lieve schoonouders om bij hun eerste bezoek aan ons een schommelstoel mee te brengen.

Ik voeg het trucje van Nancy Thomas toe en stop een zacht fruitsnoepje in Lars zijn mond terwijl we schommelen. Ja, ik weet het, ik ben van de ‘anti-suiker liga’, maar uitzonderingen bevestigen de regel. Ik begrijp dat de zoete smaak van het snoepje en het kauwen er op, een link kan leggen in de hersenen naar de eerste voedingen van een baby die ook zoet smaken. En oh wat een wonder, Lars ligt rustig sabbelend op het snoepje tegen me aan en kijkt me in de ogen. Het duurt weliswaar de eerste dagen maar net zo lang als het opknabbelen van het snoepje maar ik heb hoop …

We hopen dat ons klassieke recept, samen met onze nieuwe strategie voor hechtingsstoornis zijn magneetje kunnen omdraaien. We zetten alles op alles om Lars over te halen zich te durven hechten. Want een veilige hechting geeft hem een goede basis om sociaal en emotioneel te kunnen ontwikkelen.

In mijn boek een ‘Een (h)echte uitdaging‘ kun je nog veel meer lezen over hoe pleegkinderen kunnen herstellen van onveilige hechting.

Meer lezen over hechting? Lees dan ook deze blogs:

• Veilige hechting in het pleeggezin: 5 tips.
• Gedragsproblemen. Hoe gaat het nu met Lars? 
• Allemansvriendjes gedrag bij pleegkinderen.
• Huilen is goed. Zeker bij pleegkinderen.
• Jeugdrechtbank en het belang van het kind
• Herinneringen aan Mariska, onze puberpleegdochter
• Het vertrouwen krijgen van je pleegkind. Hoe doe je dat?
• Hechting overdragen, is dat mogelijk?