Marjo is al meer dan tien jaar pleeggezin voor een broer en zus die nu de puberleeftijd bereikt hebben. En zoals in elk pubergezin zijn dramatische uitbarstingen geen uitzonderingen.
Gastblog van Marjo
De vulkaan komt tot uitbarsting
We gaan met z’n viertjes naar een etentje bij familie. Maar vooraf ontstaat er thuis al machtsstrijd met onze pleegdochter over allerhande onbelangrijke zaken.
Onderweg in de auto is haar toon dwingend en bozig en de gemompelde reacties zijn vaak wat onverschillig. Het gaat niet zoals onze Juul het in haar hoofd heeft. We reageren maar even niet en hopen dat ze bijdraait als er even rust is.
Maar dan komt de uitbarsting en krijgen we de volle laag over ons heen omdat we haar negeren. Ze begint hysterisch te krijsen en de scheldwoorden vliegen door de auto. Oké dan, het is duidelijk, Juul heeft duidelijk last van allerlei dingen die wij niet hebben gezien. Ze worstelt met haar gevoelens en die komen nu tot uitbarsting.
Wat zit er achter de uitbarsting ?
We geven haar een duidelijke grens door te zeggen : ‘Dit geschreeuw en deze woorden accepteren we niet’ en dan komen er dikke tranen bij haar. Ze legt voorzichtig een hand vanaf de achterbank over mijn schouder. Met een schorre stem zegt ze: ‘Waarom heb ik geen normaal leven met een eigen vader en een moeder ? Waarom hebben ze mij weggedaan?’
Ons meisje wordt geconfronteerd met haar puberende lijf en de bijbehorende hormonen. Maar ook met haar trauma wat in haar jonge jaren is ontstaan. Dit meisje is op zoek naar wie ze is, wat helemaal past bij haar leeftijd. Af en toe kan ze al die emoties niet meer aan en komt ze tot uitbarsting. Dat vraagt veel laveren op woelige baren voor iedereen om haar heen.
Terug in kalmer vaarwater
Ik draai me om, maar echt lekker gaat dat niet in de auto. We voeren een goed gesprek met onze twaalfjarige, die met haar duim in haar mond zit en klinkt als een kleutertje. Met onze handen houden we elkaar vast en we zoeken de verbinding. Wat wil ze horen en wat kan ze aan? Die verbinding met onze handen helpt voor haar en voor ons. We treffen de juiste woorden, recht uit ons hart, dicht bij onszelf. Met tranen in de ogen kijken we elkaar aan.
We leggen uit dat haar moeder met haar beperkingen heel dapper is. Juist omdat ze zo van haar houdt, heeft ze gezocht naar een geschikte plek waar haar dochter kan opgroeien. Elke maand is haar moeder weer paraat voor de bezoekregeling, terwijl de reis naar ons haar veel stress bezorgt. Een paar uur bezoek bij ons of bij moeder thuis is echt het maximum. Voor haar, voor de kinderen maar ook voor ons. Het is best een uitdaging om alles in goede banen te leiden met twee pubers en hun moeder die ook op het niveau van een puber functioneert en reageert.
Na het gesprek keert de rust terug. Ze wil graag dicht bij ons zijn, komt tegen ons aanhangen en kruipt op schoot. Dat mag, als ze dat nodig heeft mag ze weer ‘klein’ zijn, op ons leunen en veiligheid ervaren. Het etentje verloopt gelukkig heel gezellig!
Puberteit en identiteit
Als pleegouders zorgen wij voor het kind van iemand anders. Dat kind is door zijn zogenaamde ‘bloedband’ verbonden met zijn ouders. Die bloedband speelt een rol in de identiteitsvorming van het kind. Van zodra het kind begrijpt dat het niet uit zijn pleegouders geboren is, vraagt het zich af : ‘Wat beteken ik voor mijn biologische ouders en wat betekenen zij voor mij?’
Een pleegpuber vraagt zich af : Op wie lijk ik, bij wie hoor ik, ben ik zoals mijn biologische familie of zoals mijn pleeggezin? Wie wil ik eigenlijk zijn? Een pleegpuber worstelt niet alleen met zijn hormonen, maar ook met loyaliteitsvragen. Emotionele uitbarstingen zijn eigenlijk heel ‘normaal’ voor een puber.
