Mijn ervaring met traumatherapie en EMDR

Pleegmama Joke vormt een pleegezin met haar man, haar zoon van 10 jaar en haar pleegdochter van 8 jaar. Nadat ze jaren voor een kind met een traumatische achtergrond zorgde, besloot deze pleegmama zelf in therapie te gaan. Ze volgde EMDR en getuigt daarover in dit blog.

In haar eerste blog ‘Na 9 jaar pleegzorgen had ik zelf therapie nodig’ lees je hoe het zover heeft kunnen komen.

Deel 2 van het gastblog van pleegmama Joke

Uit je raampje gaan

Ik was doodmoe en onze kinderpsychiater wilde eerst met mij werken voor we de EMDR voor mijn pleegdochter startten. Daar ging ik dan voor een eerste sessie. Ik vond het erg spannend want ik kon me geen voorstelling maken bij traumatherapie. De psychiater stelde me gerust en vertelde me wat ik kon verwachten. Ze legde me uit dat ik soms uit mijn ‘raampje’ ging (theorie van Siegel 1999 – Window of Tolerance). Zolang ik binnen mijn raampje blijf kan ik de stress aan, mijn gevoelens en reacties zijn beheersbaar en ik kan nadenken voor ik reageer. Maar als mijn spanningsniveau te hoog wordt, ga ik uit mijn raampje van tolerantie. Dan schiet ik in mijn reptielenbrein en reageer ik met een vlucht-, vecht- of verstarringsreactie.

Rustige ademhaling

Als eerste leerde ze me een ademhalingsoefening aan. Ik was namelijk zo’n typische mama die maar doorging met voor alles en iedereen te zorgen en totaal aan mezelf voorbij liep. Ik was het contact met mijn lichaam kwijt en ademde vaak heel oppervlakkig. Samen met haar en de app RespiRelax+ leerde ik opnieuw rustig in- en uitademen. Ik vond het verbazingwekkend om te voelen hoe ik na 5 minuten diep ademen helemaal rustig werd en meer focus kreeg op het hier en nu. Mijn opdracht was om minstens 3 keer per dag de tijd te nemen voor de ademhalingsoefening. Ik introduceerde de app in mijn gezin en al snel lukte het de kinderen ook om op deze manier rustig te ademen.

Die avond na mijn eerste sessie was mijn pleegdochter onrustig, ik nam haar bij me en legde haar hoofdje tegen mijn borstkas. Ik zei dat ik ging ademen met het bolletje (zo noemen de kinderen de app omwille van het bolletje dat op en neer gaat en toont wanneer je moet in of uitademen). Na 5 minuten, want zolang duurt de oefening, sliep ze tegen me aan. Onze ademhaling en hartslag waren synchroon. Wat een bijzondere ervaring!

EMDR

De tweede sessie startte opnieuw met een ademhalingsoefening, daarna startte de EMDR. Als eerste gingen we aan de slag om een ‘veilige plaats’ te creëren. Ik moest mij een plaats voorstellen waar ik echt tot rust kwam, een veilige plek. Ik sloot mijn ogen en beeldde me in dat ik in Oostenrijk was, aan het water bij een spar. Ze vroeg me wat ik hoorde, zag, voelde en rook zodat ik me helemaal kon inleven. Daarna vroeg ze me alle rustige plekken in mijn lichaam op te noemen. Ik scande mijn lichaam en ging van mijn voeten, naar mijn buik, mijn dijen, mijn borstkast en mijn handen.

Ze vroeg me een punt in mijn lichaam te kiezen waar het teveel aan energie naar buiten kon. Ik moest een lijn trekken van dat ene lichaamsdeel naar het volgende lichaamsdeel. Ze benoemde rustig punt per punt en ik werd zeer bewust van mijn lichaam. Terwijl ik daar zat en alles een paar keer herhaalde, werd het heel chaotisch en kwam er ook fel licht langs deze lijnen. Ik hield mijn ogen dicht, maar ze trilden enorm. Terwijl we zo bezig waren, kwam er al een onverwerkte herinnering op die me helemaal van mijn stuk bracht.

De psychiater hielp me om terug te keren naar mijn spar aan het water. Ze tikte langzaam op mijn ene knie en dan op de andere (bilaterale stimulatie). Het lukte, ik werd weer rustig en kon de controle over mezelf behouden. Ze raadde me aan om thuis bij angst en spanning in gedachten naar mijn veilige plek te gaan.

Paniek onder controle

Tijdens de derde sessie raakte ik helemaal in paniek. Toch lukte het me samen met de psychiater om terug te keren naar mijn spar aan het water. Ik werd weer rustig en kreeg een warm gevoel in mijn buik. Ik leerde mijn rust te verdiepen met de grondademhaling. Diep inademen vanuit de grond, even mijn adem vasthouden en dan krachtig uitblazen in het rustige gevoel. De onverwerkte ervaring die opkwam had te maken met een ouderfiguur, ik voelde mij niet goed genoeg en begon heftig te huilen. Toch lukte het mij om terug naar mijn veilige plek te gaan en rustig te worden. Het was erg geruststellend om te ervaren dat ik grip op mijn emoties had.

Blokkades opruimen en emoties verwerken

Soms ging ik met loden schoenen naar de therapie. Ik was bang voor de heftige emoties, bang om de controle te verliezen en bang om flauw te vallen. Maar telkens opnieuw hielp de therapeute mij met het protocol van EMDR door de onverwerkte emoties heen. Ik kwam tot rust bij mijn spar, gebruikte de grondademhaling en kreeg weer zelfbeheersing. Ik kon het!

Na de vierde sessie maakte ik thuis een zware crisis door met erg zwarte gedachten. Dat had ik nog nooit meegemaakt. Ik wilde weg en met rust gelaten worden door alles en iedereen! Ik wilde geen mama meer zijn, geen opruimdienst, helemaal niets! Maar ook deze crisis namen we mee in de EMDR sessies.

Alle opgestapelde emoties die ik mijn hele leven al had ingeslikt en verborgen, kwamen door de therapie eruit. Sessie na sessie lieten we de onverwerkte emoties naar boven komen en ruimden we de blokkades op. De negatieve ervaringen die al jarenlang vastzaten mochten eruit, mijn verloren dochtertje, dingen uit mijn kindertijd die te maken hebben met mijn hechting, enzovoort. Ik kreeg nieuwe inzichten over alles wat er gebeurd was en vooral over mezelf. Ik kon de negatieve ervaringen die jarenlang vast hadden gezeten omzetten naar iets positiefs. Wat een ervaring!

Iets negatiefs kan positief worden als je het naar boven laat komen. Het is je eigen keuze of je ermee werkt of het weer wegstopt.

Wat leverde de EMDR mij op?

Na enkele maanden kwam er spontaan meer rust in ons gezin. Door de therapie kreeg ik nieuwe inzichten en leerde ik nieuwe vaardigheden:

• ik kan tot rust komen door de juiste ademhaling en naar mijn veilige plek te gaan
• ik ben gewoon een mama die elke dag gewoon haar best doet
• mijn verloren dochtertje laat me na 8 jaar inzien dat ik het los moet laten. Het is goed mama…
• ik mag mijn emoties tonen in mijn gezin en aan mijn kinderen
• ik ben een goede mama met het hart op de juiste plaats want ik heb hulp voor mezelf gezocht
• mijn eigen ouders deden hun best binnen de mogelijkheden die ze zelf hadden
• ik kan de controle over mijn gedrag houden bij heftige emoties
• ik hoef geen antwoord te hebben op al mijn vragen
• een goede mama laat zien dat ze kan falen en zegt sorry. Ze laat vooral zien hoe ze ermee omgaat.

Nu gaan we stilaan aan de slag met de traumatherapie van mijn pleegdochter, maar daarover meer in een volgend blog.

Je las een blog van Inge Vandeweege. Reageren mag altijd en delen ook!

Volg je ingevandeweege.blog al per email? Schrijf je in!
Lees je al mee op de Facebookpagina ‘Inspiratie voor (pleeg)ouders‘?
Wist je dat ik ook op Instagram te vinden ben?

Mijn boek ‘Een (h)echte uitdaging’ kopen mag natuurlijk ook! Of zorgen dat ik mijn website in de lucht kan houden en onderhouden met een kleine bijdrage.