Weet je dat ik altijd alles begrijp van iedereen. Ja echt. Als ik met iemand contact maak en luister, dan begrijp ik heel snel waarom hij of zij zich op een bepaalde manier gedraagt. Ik beweer niet dat ik dan helemaal precies weet wat er aan de hand is of wat er zich heeft afgespeeld, maar ik ‘bevat’ het gevoel van de ander.
Begrip
Omdat ik begrijp wat de ander nodig heeft, doe ik mijn best om dat te geven. Aangezien ik begrijp wat de ander voelt, doe ik mijn best om verwijten te relativeren. Vermits ik begrijp dat de ander in een moeilijk parket zit, doe ik mijn best om de ander tegemoet te komen.
En toch. De laatste maanden merk ik dat ik het soms gehad heb met al dat begrip.
En mijn gevoel dan?
Mijn begripsvolle aard zorgt ervoor dat ik structureel voorbij ga aan mijn eigen gevoel en mijn eigen behoeften.
Hoe zit dat dan met mijn pijn, gekwetstheid, boosheid en verdriet? Voel ik dat? Laat ik dat toe?
Tot voor kort niet, zonder het in de gaten te hebben schoof ik wat ik voelde opzij. De behoefte of de pijn van de ander ging voor. Ik was de begripsvolle aardige Inge, die zichzelf aan de kant zette.
Maar ik geloof dat ik er klaar mee ben, met die altijd begripsvolle versie van mezelf. Af en toe heb ik nu geen zin meer om iets direct te relativeren of om toe te geven. In mijn rol als pleegouder voel ik mij regelmatig boos en gekwetst. Het gevoel komt naar boven en laat zich niet langer onderdrukken om de lieve vrede te bewaren.
Gedeeld ouderschap is best lastig
Ouders
In Vlaanderen zijn we geen pleegouders meer, maar pleegzorgers. Ons pleegouders noemen is te pijnlijk voor de ouders. Natuurlijk begrijp ik dat het voor de ouders heel lastig is om ons in de ouderrol te zien. Maar hoe zit dat dan met mijn gevoel? Ik mag wel de dagdagelijkse zorg voor een kind op me nemen en alles doen wat een ouder doet, maar ik mag mezelf geen pleegouder meer noemen? Ik ben een zorger geworden. Mag ik dan ook betaald worden als iemand die in de zorg werkt?
Natuurlijk begrijp ik dat een aantal dingen van het gedeeld ouderschap heel moeilijk zijn voor de ouders van onze pleegkinderen. Maar mag ik mij even verontwaardigd voelen als een ouder, met wie ik een goede relatie dacht te hebben, in de rechtbank bij monde van de advocaat mij in een kwaad daglicht probeert te stellen?
Professionals
Ik weet heel goed dat alle jeugdzorgprofessionals te veel op hun bordje krijgen en meer werk hebben dan ze aankunnen. Maar mag ik even mijn ergernis laten horen als het weer eens onmogelijk is om iemand te pakken te krijgen? Als ik niet teruggebeld word? Natuurlijk begrijp ik dat ze het druk hebben en niet altijd bereikbaar zijn, maar begrijpen zij ook dat ik een gezin drijvend moet houden?
Ik begrijp dat het personeelsverloop in de jeugdzorg hoog ligt, maar mag ik mij even moedeloos voelen als de zoveelste nieuweling op ‘het dossier’ (waarmee ze dus mijn pleegkind bedoelen) terecht komt en weer een nieuwe visie meebrengt? Mag ik gefrustreerd zijn als dan op gemaakte afspraken en toezeggingen teruggekomen wordt?
Beslissingen
Ik weet dat ik het ouderschap moet delen met de ouders, de voogd (NL) of consulent(B) en de pleegzorgorganisatie. Ik besef dat iedereen een inbreng heeft en een visie op wat er moet gebeuren met een kind. Maar mag ik verontwaardigd zijn als mij meegedeeld wordt dat er iets ‘op team beslist is’ dat ik moet uitvoeren of waar ik mij bij moet neerleggen? Euch? Hebben ze door dat die beslissing impact heeft op mijn leven? En dat ik op zijn minst als een gelijkwaardige partner in het beslissingsproces betrokken wil worden? Zijn zij ook bereid om het ouderschap te delen of is dat eenrichtingsverkeer?
Eindeloos wachten
Ik begrijp echt wel dat er veel partijen betrokken zijn bij pleegzorg en dat er overlegd moet worden. Ik begrijp eveneens dat de budgetten beperkt zijn en de wachtlijsten lang. Maar mag ik mij daar af en toe eens machteloos over voelen? Weten ze hoe het is om voor een kind met lastig gedrag te zorgen, waarvan je ziet dat hij ondersteuning nodig heeft, maar waarbij je eindeloos moet wachten tot er eens een keer iets geregeld en beslist wordt?
Ik onderdruk mijn gevoel niet langer
Ik hou mijn gevoel niet langer in. Ik ben nog altijd bereid om te praten met alle partijen tot we een compromis of consensus bereiken. Ik ben nog altijd bereid om te luisteren naar alle standpunten en om water bij de wijn te doen. Ik ben nog altijd bereid om begripsvol te zijn voor de verschillende visies, ieders problemen en de budgettaire beperkingen.
Maar ik zal niet langer automatisch opzij stappen. Ik hoef niemand te sparen of te redden ten koste van mezelf.
Weet je, pleeggezin zijn is al zwaar genoeg. Mijn taak is om mijn last te dragen en zo goed als ik kan voor mezelf en mijn gezin te zorgen. Mijn taak is om keuzes te maken die goed zijn voor ons. En weet je, het is oké als je mij niet langer erg bereidwillig of aardig vindt.
