Tussen een kwart en de helft van alle pleegplaatsingen eindigt in een breakdown. Een breakdown is een voortijdige beëindiging van een plaatsing. Voor iedereen die vol goede moed en idealisme aan pleegzorg begint, is een breakdown een pijnlijke zaak. Dit is een gastblog van een pleegmama die graag anoniem wil blijven.
Gastblog over een breakdown
Tegen je grenzen botsen
Ineens uit het niets vraagt ze: ‘Wat zou jij zeggen tegen je beste vriendin als het haar overkwam?’ Wat een oneerlijke vraag. Dat ze zich daar niet voor moet schamen natuurlijk. Dat je niet meer kan doen dan je best?
Ach boeha. Het is gewoon niet leuk om je grenzen tegen te komen. Of nog erger, het is gewoon niet leuk om er tegen te botsen als je ze al van mijlenver zag aankomen.
Mijn eigen kinderen dragen, wiegen, voeden, baden, knuffelen, … geeft me energie. Bij een pleegbaby werkt dat blijkbaar niet zo. Integendeel, het kostte me energie. Hoe bizar is dat gevoel? Hadden we dit kunnen weten? Had iemand het ons verteld maar luisterden we niet? Wisten we het wel maar beseften we het niet? Kan je het pas beseffen als je het meemaakt?
Nou, we maakten het mee. De energie raakte op, eerst fysiek en dan mentaal. Er bleef niets over voor het gezin, enkel geruzie en geroep. We trokken aan de alarmbel. Wanneer is genoeg genoeg?
Hulp vragen
En dan, hulp vragen… Kuch… Zucht… Hoe doe je dat? Als je altijd zelf hulp biedt en geeft? Als je je sterk maakt dat je nergens aan begint zonder eerst alle pro’s en contra’s te hebben afgewogen? Als je niet alleen voor jezelf maar ook voor je omgeving de lat steeds hoog legt? Als je altijd probeert te verbeteren en nieuwe dingen te leren? Et voilà, weer iets nieuws geleerd deze weken : Hoe vraag ik hulp voor dummies.
Zorgen voor een pleegkind voelt ‘anders’
Een andere les is dat je, in mijn beleving, een pleegkindje nooit hetzelfde kunt behandelen als je eigen kinderen. Zelfs al wil je dat, zelfs al zeg je van wel. Ik kan het in ieder geval niet, en dat was héél ontnuchterend. Dat diepgewortelde tussen jou en je eigen gebaarde kind, startend vanaf de bevruchting, is onvervangbaar. Het zorgt in mijn ogen voor die unieke hechting tussen moeder en kind. Ik voel het zelfs aan de mama als het bezoekmoment daar is. Die onverbloemde eerlijkheid. Dat kan ik haar niet geven weet ik nu. Sorry.
Natuurlijk kwam die vraag niet uit het niets. Ik zat daar om antwoorden te zoeken. Zo’n retorische vraag werkt in ieder geval wel goed bij mij. Maar tussen rationeel en emotioneel zit er nog wel een hele uitdaging.
Een nieuwe uitdaging, aha! En ik had beloofd om eerst tot rust te komen.
Oeps.
Wat als het zwaar tegenvalt?
De plaatsing van onze eerste pleegdochter is ook geëindigd in een breakdown. Het pubermeisje zou bij ons blijven tot er een plekje voor haar was in een instelling. Na 7 maanden voor haar gezorgd te hebben, was ik echter op, doodop. Ik kon gewoon niet meer. Het verhaal van Mariska en mijn falen kun je lezen in mijn boek ‘Een (h)echte uitdaging’.
De pleegmama die dit blog schreef, trok in elk geval tijdig aan de alarmbel, zodat er de mogelijkheid was om een andere oplossing te zoeken. Ik niet. Jammer genoeg heb ik niet om hulp geroepen. Ik ben gewoon verzopen.
Soms is de problematiek van of de zorg voor een kind te zwaar. Je kunt er zelf aan onderdoor gaan of je gezin kan er te erg onder lijden. Het is hondsmoeilijk om dat toe te geven. En toch, je kan niet meer doen dan je best. Een overplaatsing naar een leefgroep of een ander gezin kan soms voor een positieve doorbraak zorgen zoals je kunt lezen in dit positief ervaringsverhaal over S.
Goede moed aan iedereen die een breakdown te verwerken heeft. En goede moed aan iedereen die er tegenaan hikt, zodat je de moed hebt om te zeggen: ‘Dit trek ik niet! Help!’.
Een breakdown hoeft niet het einde van je band met een kind te betekenen. Daarover kun je meer lezen in dit prachtige interview ‘Van breakdown naar breakthrough’.
