Kan ik mijn ‘kalm brein’ behouden?

Pfff, de eerste weken weken met Lars zijn erg intensief geweest. Ik voel dat ik moe word en dat mijn lontje korter wordt. Gisteren heb ik even een time-out genomen van mijn gezin. Ik heb genoten van het uitje van gisterenavond; even heerlijk uit eten en bijkletsen met andere ouders van de school van Ryan; gevolgd door een bezoek aan het kleine festival in ons dorp. Helaas voel ik dat de paar uur slaap die ik daardoor gemist heb, een effect heeft op mijn gemoedstoestand. Ik voel dat het moeilijker wordt om mijn ‘kalm brein’ te behouden.

We hebben gisterenavond hartelijk gelachen met onze blunders als ouders. Het was een feest van herkenning om elk om de beurt een verhaal op te dissen waaruit bleek dat we geen perfecte ouders zijn maar dat we af en toe flinke steken laten vallen. Elke mama had wel een verhaal waarbij ze uit onmacht was gaan roepen tegen de kinderen. “Hehe”, verzuchte de dame aan mijn rechterkant, “wat heerlijk, ik dacht dat jullie alles onder controle hadden en dat enkel ik zo uit mijn sloffen kon schieten”.

Ook mooi om te horen, was dat we allemaal voorbeelden hebben over hoe de kinderen ons gedrag gaan spiegelen. Zo zucht Ryan regelmatig tegen mij: “Ma-maatje, nu ben ik mijn geduld met jou aan het verliezen, ik wil dat …”. Hmm, van wie zou hij die zin opgepikt hebben?

Kan ik mijn ‘kalm brein’ behouden of verlies ik mijn geduld en ga ik roepen?

Vandaag had ik het moeilijk met het gedrag van Lars en mijn geduld raakte op. Bij het avondeten viel ik door de mand; toen Lars weigerde te eten, kon ik het moeilijk los laten. Net voor de situatie zou escaleren, greep mijn man in. Met een strenge blik naar mij, nam hij Lars van me over met de woorden: “Oké mannetje, jij wil nu niet eten, dat is duidelijk, dan ben je klaar en is het tijd om naar de badkamer te gaan”. En terwijl ik met Lars naar de badkamer liep, riep mijn man me nog achter na: “Weet je zeker dat je lief kan blijven? Anders neem ik het wel van je over hoor”. Mijn trots verbood me op zijn aanbod in te gaan, maar ik moet toegeven dat ik een paar minuten nodig had voor mijn boze bui over was en ik weer echt liefdevol kon reageren.

Om mijn ‘kalm brein’ te houden, moet ik meer tijd maken voor zelfzorg.

Gelukkig ben ik heel doelgericht en weet ik dat alleen kalmte ons gaat redden. Pleegkinderen voelen onze spanning haarfijn aan en raken daarvan meestal helemaal van slag, waardoor zij nog feller of dwarser worden en we elkaar steeds verder uitlokken. Wanneer we onszelf dan niet tot de orde kunnen roepen, kan de situatie escaleren. Dit verwart hen en creëert opnieuw een onveilig gevoel, waardoor zij niet kunnen herstellen.

Rustig kunnen blijven wanneer een kind te keer gaat is een permanente uitdaging en ik weet dat het absoluut noodzakelijk is om vooruitgang te boeken in het gevoel en gedrag van het pleegkind. Maar gemakkelijk is het niet, onze hersenen zijn namelijk zo gemaakt dat ze onmiddellijk zelf met een stressreactie reageren wanneer iemand in onze buurt agressief doet. Een ‘kalm brein’ behouden is niet gemakkelijk maar wel een voorwaarde om betrouwbaar te zijn voor het kind.

Telkens opnieuw komt het Engelse woord “unruffled” in me op. Ik lees graag de blogs van Janet Lansburry over respectvol omgaan met peuters. Uit haar boek ‘No bad kids’ heb ik geleerd dat het kind moet voelen dat zijn gedrag niet in staat is om mij van mijn stuk te brengen. Zij gebruikt daarvoor het woord “unruffled”, je kan het vertalen als sereen of onverstoord. Lars kan me pas gaan vertrouwen wanneer hij voelt dat hij geen macht over me heeft. Het woord wordt een mantra in mijn hoofd, “unruffled”, “unruffled” en ik blijf gelukkig meestal kalm.

Een pleegkind opvoeden is oog hebben voor traumasensitief opvoeden en dat vergt veel van een pleegouder. Ik voel dat ik mijn zelfzorg in de gaten moeten houden om het op een goede manier te kunnen volhouden. Vanavond ga ik in elk geval vroeg naar bed. Ik verheug mij er nu al op.

Meer lezen over zelfzorg? Lees dan ook:

• Pleegzorg verrijkt je leven
• Machtsstrijd met een pleegkind vermijden: 5 tips.
• Pleegzorg en het ego van de pleegouder.
• Alles-mag-zone’ voor pleegouders.
• Lars staat op de wachtlijst.
• Hulp vragen als pleegzorger. En krijgen.
• Boosheid als pleegouder. Absoluut niet handig.

Je las een blog van Inge Vandeweege. Reageren mag altijd en delen ook!

Volg je ingevandeweege.blog al per email? Schrijf je in!
Lees je al mee op de Facebookpagina ‘Inspiratie voor (pleeg)ouders‘?
Wist je dat ik ook op Instagram te vinden ben?

Mijn boek ‘Een (h)echte uitdaging’ kopen mag natuurlijk ook! Of zorgen dat ik mijn website in de lucht kan houden en onderhouden met een kleine bijdrage.