Hulp vragen als pleegzorger. En krijgen.

Van pleegzorgers is bekend dat ze graag helpen en moeilijk om hulp vragen. Ik ben er ook zo een. Bovendien heb ik nog regelmatig last van mijn innerlijke perfectionist die de lat soms onrealistisch hoog legt en verwacht dat ik altijd alles alleen kan. Door onderuit te gaan met onze eerste puberpleegdochter, heb ik geleerd dat pleegzorg zwaar kan zijn. Soms zo zwaar dat je er aan onderdoor gaat. Sindsdien weet ik dat ik het niet alleen kan. Ik ben mijn netwerk heel dankbaar voor alle steun en begrip die ik nu krijg.

Hulp vragen is moeilijk voor een perfectionist.

Wat perfectionisten heel goed kunnen, is zichzelf uitputten. We leggen de lat heel hoog voor onszelf en we denken dat als we onze uiterste best doen het wel zal lukken. Dus willen we niet opgeven en zetten we door.

Met Mariska, onze eerste puberpleegdochter, ben ik tot op de grens van de burn-out gegaan. Het meisje kwam via een netwerkplaatsing in ons gezin terecht. Ik had niet verwacht dat zij zulke grote gedragsproblemen had. Ik kende haar slechts oppervlakkig en had haar nooit van dichtbij meegemaakt. Toen na een paar dagen duidelijk werd dat dit geen ‘gewoon’ meisje was, dacht ik heel naïef dat ik wel in staat zou zijn om haar lastig gedrag om te buigen. Ik gaf namelijk trainingen in omgaan met lastig gedrag en agressie.

Wat ik over het hoofd zag, was dat ik geen kennis had van het opvoeden van een kind met een ‘rugzakje’. In een professionele omgeving geconfronteerd worden met ‘lastig’ gedrag van klanten, is iets heel anders dan elke dag zorg dragen voor een kind met agressieve buien. Mijn innerlijke perfectionist zorgde er voor dat ik in mijn eentje bleef piekeren over strategieën en dat ik geen hulp zocht.

Wel om hulp vragen

Van de breakdown met Mariska heb ik veel geleerd. Ik bespreek nu met mijn man waar ik me zorgen over maak en we overleggen vaker hoe we iets gaan aanpakken. Naar de pleegzorgbegeleiders ben ik opener en laat ik gemakkelijker zien dat ik met een kind een zware periode doormaak. Wanneer ik vastloop, zoek ik informatie om het anders aan te pakken. Ik blijf niet langer in mijn eigen hoofd in kringetjes ronddraaien.

Het belangrijkste is echter dat ik geleerd heb om minder te verwachten van mezelf en van de kinderen. Alle problemen kunnen niet onmiddellijk aangepakt en opgelost worden, het zo aanpakken dat we het kunnen volhouden is het belangrijkste. Daar hoort ook bij dat ik wat vaker tijd voor mezelf neem of iets leuks met mijn man ga doen en de kinderen aan anderen overlaat.

Een oefening in hulp vagen

Pech onderweg

Nog steeds is om hulp vragen geen automatisme van me, maar ik word er wel beter in. Vorige week had ik pech met mijn auto. Samen met mijn twee pleegzoontjes deed ik een ‘rondje’ boodschappen. Eerst naar de bio-supermarkt, dan onze online boodschappen ophalen bij een andere supermarkt.

Helaas wilde mijn auto niet meer starten op de parking van de bio-supermarkt. Na een kwartiertje van rommelen onder de motorkap en opnieuw proberen, moest ik onder ogen zien dat de startmotor echt definitief stuk was. Mijn man bellen was geen optie, die was aan het werk aan de andere kant van het land. Alhoewel ik een goede pechbijstandsverzekering heb, wilde ik geen takelwagen bellen want dan zou ik de online boodschappen niet kunnen ophalen bij de andere supermarkt.

Om hulp vragen is heel gewoon

Ik heb even diep adem gehaald en besloten om te doen wat in veel andere culturen heel gewoon is, namelijk om hulp vragen. Samen met de twee kinderen ben ik de supermarkt weer binnen gegaan en heb ik gevraagd aan de mensen bij de kassa’s of er toevallig iemand was die naar de andere supermarkt zou rijden. En ja hoor, een oudere dame riep direct: “Daar ga ik naar toe, jullie kunnen wel met mij meerijden”.

Bij de andere supermarkt hebben we onze boodschappen opgehaald en ik ben met een grote kar vol boodschappen en twee kinderen naar de kassa’s gereden. Ook daar heb ik gewoon luid geroepen: “Is er toevallig iemand die in de richting van mijn dorp rijdt? Ik heb pech met mijn auto.” Een jonge man bood aan om ons, met de boodschappen, terug naar de parking met mijn auto te rijden en mijn auto met een sleepkabel op gang te trekken.

Trots op mezelf

Weet je wat het mooiste was? Ik ben even in de stress geschoten toen ik de auto niet gestart kreeg, maar van zodra ik besloten had om hulp te vragen, was ik helemaal rustig. Aan Ryan heb ik uitgelegd wat er aan de hand was en verklaard dat we op avontuur zouden gaan. En dat is precies wat we gedaan hebben.

Zonder te weten wat er precies zou gebeuren, zijn we ontspannen op pad gegaan. Het was voor de kinderen één grote belevenis en voor mij ook. Ik hoef niet alles alleen op te lossen, er zijn voldoende vriendelijke mensen die graag een handje helpen wanneer dat nodig is.

Hulp vragen als pleegzorger

Sinds wij pleegouders zijn, wordt ons vaak spontaan hulp aangeboden. Veel mensen verklaren ons een beetje beschroomd dat ze respect hebben voor ons pleegouderschap, maar dat zij het niet aankunnen of aandurven. En de meesten zeggen onmiddellijk daarna “Als ik met iets kan helpen, dan moet je het maar zeggen hé”.

En ja, ze kunnen ons helpen wanneer we dat toestaan. Met het uitlenen van spullen voor kinderen die zij nog op zolder hebben staan, met het geven van tweedehands kleding, met het ophalen van een kind van school, met een kind mee te nemen voor een uitje zodat wij bij kunnen tanken, met een keertje in onze plaats te koken, enzovoort.

De uitdrukking “It takes a village to raise a child” is in pleegzorg zeker van toepassing.

Meer lezen over zelfzorg? Lees dan ook:

Je las een blog van Inge Vandeweege. Reageren mag altijd en delen ook!
Volg je ingevandeweege.blog al per email? Schrijf je in!
Lees je al mee op de Facebookpagina ‘Inspiratie voor (pleeg)ouders‘?
Wist je dat ik ook op Instagram te vinden ben?
Mijn boek ‘Een (h)echte uitdaging’ kopen mag natuurlijk ook! Of zorgen dat ik mijn website in de lucht kan houden en onderhouden met een kleine bijdrage.