Tijd voor mij met de Time Timer

Lars, ons weekendpleegkind van 5, heeft het moeilijk. Als gevolg daarvan eist hij voortdurend mijn aandacht. Eerlijk gezegd werd ik er een beetje gek van en daarom ging ik op zoek naar een oplossing. Wanneer Lars bij ons verblijft, regel ik tijd voor mij met een Time Timer.

Inge, wat ga je doen?

Ken je dat? Een kind dat voortdurend in je buurt wil zijn en nooit ophoudt met tegen je te praten? Dat gaat ongeveer zo:

‘Inge, wat ga je doen?’vraagt hij. Ik haal even diep adem en antwoord: ‘Lars, we hadden afgesproken dat je dat niet meer zou vragen, ik wil niet steeds vertellen wat ik ga doen. Ik ben allerlei klusjes aan het doen om het huis netjes te maken, dat weet je.’

Hij is even stil, hij pakt iets op wat hij met Lego gemaakt heeft en komt naar me toe om het te laten zien. Ik geef hem aandacht en zeg: ‘Goh, je hebt iets gebouwd, het lijkt wel een auto die ook kan vliegen’. Hij knikt enthousiast en ik krijg een hele uitleg over wat het precies is en wat het allemaal kan. Als hij uitgepraat is, zeg ik: ‘Ik zie dat je er heel hard aan gewerkt hebt en je hebt iets heel origineels gemaakt, dat wagentje kan echt heel veel. Ik ga verder met mijn klusjes, ga jij maar weer naar je speelhoek.’

Twee minuten later: ‘Inge, waarom ga je naar boven? Mag ik mee?’ Gek wordt ik ervan, ik heb geen tijd voor mij en mijn gedachten.

Ik begrijp het maar …

Ik snap heel goed wat er aan de hand is. Het ventje zit niet lekker in zijn vel en zijn hechtingsproblematiek speelt op. Hij vertrouwt niks of niemand meer en daarom wil hij alles zien en alles weten. Hij verliest me geen moment uit het oog en zorgt ervoor dat ik hem niet kan vergeten.

Zaterdagmiddag besluiten Mark en ik naar een speeltuin te gaan in de hoop dat hij gaat spelen en wij even samen rustig koffie kunnen drinken. Maar Lars blijft bij ons op het terras zitten, hij wil niet gaan spelen. Hij wil elk woord dat we zeggen horen en breekt voortdurend in op ons gesprek.

Pfff, doodvermoeiend vind ik het. Aan de ene kant wil ik hem niet afwijzen en hem de aandacht geven die hij nodig heeft. Aan de andere kant heb ik niet de persoonlijkheid die geschikt is om voortdurend in interactie te zijn met anderen. Ik ben een echte introvert en heb tijdens de dag tijd voor mij nodig om prikkels te verwerken en bij te tanken. Dat lukt me niet als Lars steeds met me wil praten.

Tijd voor mij

Ik weet dat ik vanavond of ten laatste morgen niet te meer genieten ben als ik niet dringend tijd voor mezelf regel. Ken je de uitspraak: ‘Alle advies dat je aan een ander geeft, is in eerste instantie voor jezelf bedoeld’? Met dit in gedachten loop ik mijn eigen blogs na, welke tips gaf ik ook alweer over kinderen die je geen moment met rust willen laten?

• Wat als je pleegkind voortdurend de aandacht eist?
• Hoe reageren bij een opeisend pleegkind?
• Mijn pleegkind vindt alleen spelen moeilijk?

Ha! Gevonden! Ik pas mijn eigen adviezen al toe, maar wat ik nog niet geprobeerd heb, is de Time Timer. Dat is een klok die visueel laat zien hoeveel tijd er verstreken is of nog over is. Een kind hoeft niet te kunnen kloklezen om er gebruik van te maken.

Het werkt!

Ik leg aan Lars uit dat mijn hoofd af en toe even moet rusten en dat ik mijn hoofd alleen kan laten rusten als hij niet tegen mij praat. Ik vertel hem dat ik anders aan het einde van de dag op iedereen boos word. ‘Ook op Mark?’ vraag hij. ‘Ja, ook op Mark’ zeg ik. Daar moet hij om lachen. Hoe kan ik nu op Mark boos worden, vraagt hij zich af, die is toch altijd lief …

Omdat ik geen echte Time Timer in huis heb, download ik snel even een gratis app (minder handig als je even ongestoorde tijd ‘op je telefoon’ wilt). Ik spreek met Lars af dat hij een half uurtje niet tegen me praat en lekker zelf speelt. Als het half uurtje voorbij is, maak ik tijd voor een spelletje, een babbeltje of een knuffelmoment met hem.

En het werkt prima, hij houdt zelf de tijd in de gaten en ziet dat het steeds minder wordt. Dat geeft hem blijkbaar de geruststelling dat er ‘een einde’ aan komt. Ik krijg eindelijk tijd voor mij en kan tot rust komen. Ik moet nog steeds na twee uur rechtop een uurtje liggen (voor mijn neurologisch probleem), van dat uurtje is nu een half uurtje voor mezelf en een half uurtje voor hem. Voilà, wij hebben een nieuw ritme gevonden dat voor ons beiden prima werkt, het is duidelijk en voorspelbaar. Ook voor de verbindende activiteiten zijn nu vaste momenten. Het doet hem duidelijk deugd en mij ook.

Meer uitleg over de Time Timer vind je hier.

Je las een blog van Inge Vandeweege. Reageren mag altijd en delen ook!

Volg je ingevandeweege.blog al per email? Schrijf je in!
Lees je al mee op de Facebookpagina ‘Inspiratie voor (pleeg)ouders‘?
Wist je dat ik ook op Instagram te vinden ben?

Mijn boek ‘Een (h)echte uitdaging’ kopen mag natuurlijk ook! Of zorgen dat ik mijn website in de lucht kan houden en onderhouden met een kleine bijdrage.