Therapie voor mezelf was nodig na 8 jaar pleegzorg

Toen ik een tijdje terug om inspiratie vroeg, stelde iemand voor om een blog te schrijven over traumatherapie. Omdat ik zelf geen ervaring heb met therapie, ging ik op zoek naar een pleegouder die dat wel heeft. Zowel pleegmama Joke als haar pleegdochter gingen in therapie. Joke wil graag haar ervaring met jullie delen.

Deel 1 van het gastblog van pleegmama Joke

Toen onze zoon bijna 3 jaar was, stelden mijn man en ik ons kandidaat om pleeggezin te worden voor een jongen van 2 jaar uit ons netwerk. Heel snel en totaal onverwacht kregen we niet alleen het jongetje, maar ook zijn babyzusje van 8 maanden in huis. Vol goede moed en misschien een beetje naïef stortten we ons in het nieuwe avontuur. Zonder voorbereiding en ondersteuning zorgden we dag na dag voor onze kleuter, peuter en baby.

Zware gedragsproblemen bij het jongetje

Al snel eisten de gedragsproblemen van ons pleegzoontje ons helemaal op. Het mannetje had een flinke rugzak als gevolg van zijn problematische thuissituatie en zijn verblijven in verschillende ziekenhuizen en instellingen. Het grijze muisje werd gek van de spreekwoordelijke warmte van ons gezin. Hij huilde veel en zocht onze aandacht met negatief gedrag. Wij werden geconfronteerd met gedrag dat we niet kenden en niet begrepen. We voelden ons gekwetst door het gedrag van onze pleegzoon en afgewezen als papa en mama. Toch bleven we overreind, voor elkaar en voor de andere twee kinderen die nog zo klein waren en onze zorg ook nodig hadden.

Na 6 maanden doorzetten met de moed der wanhoop hakte onze pleegzorgorganisatie voor ons de knoop door. Wij hadden onze uiterste best gedaan, maar dit kereltje had veel meer nodig dan liefde en een ‘gewone’ opvoeding. Wij kregen de beslissing om hem los te laten niet over ons hart en onze lippen. Dat onze pleegzorgorganisatie in onze plaats besliste, voelde heel sterk als falen. We hebben nog steeds contact met onze pleegzoon, maar hij woont niet meer bij ons.

Ernstige ontwikkelingsachterstand bij het meisje

Zijn zusje ontwikkelde zich eerst tot een normaal peuterje met grillen. In de kleuterklas viel echter een ontwikkelingsachterstand op en we lieten haar onderzoeken. Ze kreeg toen de diagnose autisme. Ze maakte de overstap van het regulier onderwijs naar het bijzonder onderwijs type 9 (in Nederland speciaal onderwijs), waar haar ontwikkeling op gang leek te komen. Al snel stagneerde de groei echter en alhoewel iedereen zei dat het wel goed zou komen, maakten we ons grote zorgen.

Jaar na jaar werd de kloof met haar leeftijdsgenoten groter, niet alleen cognitief maar vooral op sociaal-emotioneel gebied. Ze bleef hangen in het gedrag van een peuter van 18 maanden. Ook voor de buitenwereld viel het steeds harder op dat er iets niet klopte. Toen onze pleegdochter 8 jaar was, hadden we een overleg op haar school. Samen met de pleegzorgorganisatie en de schoolpsycholoog beslisten we om een kinderpsychiater in te schakelen. De diagnose van de kinderpsychiater was niet mals. Onze pleegdochter kreeg de labels ADHD, ODD, PTSD, hechtingsproblematiek en KOPP. Als totale beoordeling kreeg ze een CGAS score van 40, wat wil zeggen dat ze op vele gebieden (school, thuis, in groep) niet in staat geacht wordt om goed te functioneren.

Die diagnose hakte er in bij mij. Alhoewel onze pleegdochter slechts 8 maanden oud was toen ze bij ons terecht kwam, bleek ze een zwaar getraumatiseerd en beschadigd kind te zijn. Na 8 jaar voor haar gezorgd te hebben en mijn uiterste best te doen, was ik moe. Doodmoe. Onze kinderpsychiater had hier oog voor en stelde voor om eerst met mij te werken. Haar uitgangspunt was dat de kinderen eerst en vooral een stabiele mama nodig hadden. Ik was het met haar eens en accepteerde om zelf therapie te volgen. In het volgende blog zal ik daar meer over vertellen.

Therapie voor secundair trauma

Pleegmama Joke is niet de enige die er uiteindelijk zelf (bijna) aan onderdoor gaat. Pleegouders die dag in dag uit zorgen voor een kind met een traumatische achtergrond krijgen soms zelf stressklachten, zoals prikkelbaarheid en slapeloosheid. Het trauma van het pleegkind is primair (direct) en als gevolg van het dagdagelijks zorgen voor het kind kan de pleegouder secundair (indirect) trauma krijgen.

Zorgen voor een getraumatiseerde kind vraagt een grote inspanning van de pleegouder. Soms leidt dat tot een breakdown in de plaatsing of een burn-out van de pleegzorger. Aan zelfzorg kom je vaak niet toe omdat het pleegkind alle aandacht opeist. Toegeven dat je zelf hulp nodig hebt en die hulp aanvaarden is niet gemakkelijk. Maar wel noodzakelijk. Ik ben blij voor pleegmama Joke dat ze voor zichzelf koos en de stap naar therapie gezet heeft.

In haar blog ‘Mijn ervaring met traumatherapie en EMDR‘ lees je het vervolg.

Meer lezen over zelfzorg?

• Ik wil niet klagen maar gezien worden
• Tijd voor mij met de time-timer
• Weekendpleegzorg zorgt dat ik het kan volhouden

Je las een blog van Inge Vandeweege. Reageren mag altijd en delen ook!

Volg je ingevandeweege.blog al per email? Schrijf je in!
Lees je al mee op de Facebookpagina ‘Inspiratie voor (pleeg)ouders‘?
Wist je dat ik ook op Instagram te vinden ben?

Mijn boek ‘Een (h)echte uitdaging’ kopen mag natuurlijk ook! Of zorgen dat ik mijn website in de lucht kan houden en onderhouden met een kleine bijdrage.