En plots waren de kinderen de baas

Het begint spontaan bij het afruimen van de tafel. Onze jongste pleegzoon gaat op mijn man zijn stoel zitten en zegt: ‘Nu ben ik de papa.’ De oudste valt hem bij en verkondigt: ‘Dan ben ik de mama en nu zijn wij de baas’.

Oké, dan zijn wij de kinderen

Mijn man is altijd wel voor een grapje of een spelletje te vinden en gaat direct akkoord. ‘Oké, dan zijn wij de kinderen’, antwoordt hij. Hij stopt met het inladen van de vaatwasser en loopt naar de snoeppot. ‘Ik wil nog chocolade eten, ik heb zin in chocolade’, zeurt hij met een dreinerig stemmetje.

Beide pleegzoons roepen in koor: ‘Nee, dat mag niet, dat krijg je niet.’ En wij antwoorden, ook in koor: ‘Waarom niet?’

Oh, ik vind het nu al heerlijk. Ik ga lekker wraak nemen voor al die keren dat ze het mij ‘moeilijk’ maakten.

Kinderen de baas

Omdat je je tanden nog moet poetsen’, zegt de ene. ‘Oké, dan ga ik mijn tanden poetsen en daarna eet ik chocolade’, zegt mijn man. ‘Nee!’, roepen ze weer in koor. ‘Omdat het avond is, in chocolade suiker zit en je van suiker slecht kunt slapen’, zegt de andere. Wat we ook proberen om hen te overtuigen, we krijgen geen snoep.

Aha, denk ik, mijn gepreek heeft dus wel degelijk invloed gehad.

‘Het speelgoed moet nog opgeruimd worden voor we tv kijken’, meld ik. ‘Dan moeten jullie opruimen’, zegt de oudste, ‘want jullie zijn de kinderen en wij zijn de baas.’

‘Ja maar’, sputter ik tegen, ‘ik wilde nog die auto afbouwen, ik wil dat eerst nog doen.’ De jongste gaat niet akkoord en zegt: ‘Daar is geen tijd meer voor, je moet nu opruimen.’ Ik zet mijn zielige stemmetje op en pleit: ‘Ja maar, dan kan ik dat toch laten staan voor morgen, please, please.’

Spiegeltje, spiegeltje, …

Mijn man gaat ook lekker dwarsliggen en dan gebeurt het, de oudste verheft zijn stem en spreekt ons streng toe: ‘Als je kunt spelen, dan kun je ook opruimen. Anders ruim ik het voor je op, ik zet het in mijn kast en dan hoef je er ook niet meer mee te spelen.’

Oeps. Van wie zou hij deze techniek geleerd hebben? Het is wel duidelijk dat deze ‘baas’ niet van plan is om over zich heen te laten lopen. Maar zijn aanpak confronteert me wel met mijn werkpunt: als ik een harde grens trek, verhef ik nog steeds mijn stem terwijl dat eigenlijk niet nodig is. Hun oren werken namelijk prima.

Oké, tijd voor het laatste offensief. Mijn man en ik barsten in huilen uit: ‘Wij willen echt niet opruimen. We hebben er geen zin in. Wheeee!’

Tot mijn grote verbazing lopen beide pleegzoons op ons af en omhelzen ons. De oudste zegt: ‘Je mag best huilen hoor, we houden toch wel van jullie’. En de jongste zegt: ‘Je mag boos zijn hoor, dat is niet erg, alles komt goed.’

We knuffelen nog even en dan komt de finale, de oudste zegt met een grote grijns: ‘En toch moet je nu nog opruimen voor we tv gaan kijken, schiet op jullie. Anders is er geen tijd meer om tv te kijken voor jullie naar bed gaan.’

Hahaha, geweldig! We moeten vaker de kinderen de baas laten zijn.

In de volgende blogs vind je wat inspiratie over deze opvoedingsstijl:

• Hoe reageer ik op een boos kind?
• Gillen uit frustratie
• Verbinding is het sleutelwoord bij pleegkinderen
• Ben ik dan nooit meer boos of gefrustreerd?

Je las een blog van Inge Vandeweege. Reageren mag altijd en delen ook!

Volg je ingevandeweege.blog al per email? Schrijf je in!
Lees je al mee op de Facebookpagina ‘Inspiratie voor (pleeg)ouders‘?
Wist je dat ik ook op Instagram te vinden ben?

Mijn boek ‘Een (h)echte uitdaging’ kopen mag natuurlijk ook! Of zorgen dat ik mijn website in de lucht kan houden en onderhouden met een kleine bijdrage.