Ondersteunende pleegzorg is wat wij gaan doen

In april verbleef Ryan 4 weken bij zijn mama. Door de coronamaatregelen kon Lars toen niet op weekend bij ons komen. Die kinderloze weken bevielen ons zo goed dat mijn man en ik, na 10 jaar fulltime pleegzorg, een knoop doorhakten. Vanaf deze zomer doen wij alleen nog ondersteunende pleegzorg (in Nederland deeltijdpleegzorg genoemd).

Ondersteunende pleegzorg

Zoals ik al schreef in het blog ‘Ik heb even geen pleegkinderen’ heb ik ontzettend genoten van de kinderloze weken tijdens de corona lockdown. Het zette me ook aan het denken. Aan de ene kant is er nog steeds het verlangen om kinderen in nood te helpen, aan de andere kant voel ik dat de ‘roep’ niet zo groot meer is als vroeger.

Als ik mij een toekomst voorstel met ‘onze’ jongens die hier weekends doorbrengen en veel kinderloze dagen, dan ziet dat er wat mij betreft wel goed uit. Ik kijk uit naar het spreekwoordelijke lege nest. Mijn man is het daar helemaal mee eens. Het hoeft geen definitieve keuze te zijn natuurlijk, maar voorlopig gaan we dus voor alleen ondersteunende pleegzorg, of deeltijdpleegzorg zoals dat heet in Nederland.

Gezinnen ondersteunen

Ik blog ondertussen drie jaar en heb nauwelijks te maken gehad met online haters. Ik kan me maar twee mensen herinneren die me beschuldigden van mee te werken aan een systeem waarbij kinderen ‘afgepakt’ werden van hun ouders. Dat soort kritiek kan ik plaatsen omdat ik veel begrip heb voor de biologische ouders van pleegkinderen. Ik voelde me bovendien niet echt aangesproken.

Ik deed en doe aan pleegzorg om kinderen een kans te geven. Maar ik heb net zo goed voor kinderen gezorgd om hun ouders een kans te geven. Ik herinner me de alleenstaande mama van ons eerste ‘koppeltje’. Danzij de ondersteunende pleegzorg kon zij studeren. Ik herinner me de in de horeca werkende alleenstaande papa van ons tweede koppeltje. Hij kwam in de knoei omdat zijn ouders de hele zomer naar het thuisland gingen en de kinderen niet mee wilden nemen. Dankzij de kortdurende pleegzorg in de zomervakantie raakte hij zijn job niet kwijt.

Alhoewel de mama van Ryan heel lang heeft moeten wachten tot haar zoon weer bij haar mocht gaan wonen, heeft ze haar leven nu wel volledig op de rails. Ze is lichamelijk en psychisch gezond, ze heeft een vaste baan en hobby’s en ze woont in een leuk en verzorgd huisje. Bovendien is haar zoon ontwikkeld van een kind dat helemaal in zichzelf opgesloten zat, naar een leuke sociaal vaardige jongen. Als je kijkt naar haar leven voor de uithuisplaatsing van Ryan en haar leven nu, dan is dat 180° gedraaid.

Afscheid van Ryan

Aan het einde van de zomer verhuist Ryan naar zijn mama. Omdat er afgesproken is dat Ryan in ondersteunende pleegzorg weekends naar ons blijft komen, heb ik niet het gevoel dat ik echt afscheid van hem moet nemen. Het is meer een langzame overgang van de ene situatie naar de andere. Hij was tijdens de corona lockdown al eens een hele maand bij zijn mama. Deze zomer komt er nog zo’n maand voor hij echt verhuist. Op die manier kunnen we allemaal wennen.

Meer lezen over het herenigingstraject van Ryan? Lees dan deze blogs:

Meer lezen over de verschillende vormen van pleegzorg?

Je las een blog van Inge Vandeweege. Reageren mag altijd en delen ook!
Volg je ingevandeweege.blog al per email? Schrijf je in!
Lees je al mee op de Facebookpagina ‘Inspiratie voor (pleeg)ouders‘?
Wist je dat ik ook op Instagram te vinden ben?
Mijn boek ‘Een (h)echte uitdaging’ kopen mag natuurlijk ook! Of zorgen dat ik mijn website in de lucht kan houden en onderhouden met een kleine bijdrage.