Het leven van een pleegkind kan behoorlijk ingewikkeld zijn. Bij wie hoor je nu eigenlijk? Bij de familie waar je geboren bent of bij de familie waar je woont?
Familie? Of vakantieherinneringen?
Ryan krijgt vreselijk graag cadeautjes. Echt vreselijk graag. Ik niet. Echt niet. Ik wil liefst zo min mogelijk spullen in huis, zodat alles ‘zen’ en overzichtelijk blijft. Als ik per mail een voorstel krijg om in ruil voor een blogje met een link een grote foto op canvas naar keuze te krijgen, dan wil ik eerst weigeren. Er staan en hangen al genoeg foto’s in ons huis.
Maar dan denk ik aan Ryan en aan hoe blij ik hem kan maken met een groot en onverwacht cadeau. En ik zeg ja, voor Ryan.
Ryan wordt direct helemaal enthousiast als ik hem voorstel om een mooie collage te maken. Die fotocollage kan hij op zijn kamer hangen en er naar kijken om met een goed gevoel in slaap te vallen. Ik pols naar wat hij leuk zou vinden. Foto’s van zichzelf? Vakantieherinneringen? Familiefoto’s? Ik vraag hem om even na te gaan waar hij het blijst van wordt.
Familiefoto’s
‘Ma-maatje, ik weet het al hoor. Ik wil familiefoto’s. Daar word ik heel blij van.’ Natuurlijk vind ik dat prima. ‘Oké jongen, heb je al foto’s in gedachten? Van wie wil je dan allemaal foto’s in de collage?’ Onmiddellijk besef ik dat het nu heel belangrijk is om niet te gaan sturen. Ik wil hem alle vrijheid geven om zelf te bepalen wie er boven zijn bed mag hangen, dus hou ik mijn mond en wacht rustig af.
Hij kijkt naar het grote prikbord in onze keuken waarop zowel vakantiefoto’s, als familiefoto’s, als foto’s van pleegkinderen hangen.
Wie is familie?
Terwijl hij kijkt en nadenkt, denk ik ook na. Wat maakt dat je iemand als familie beschouwt? Is het bloedverwantschap of wederzijdse loyaliteit? Waarom voelen bepaalde vrienden als familie aan en bepaalde familieleden als vage kennissen? Ik vraag me af hoe een kind van 8 in een pleeggezin hier tegenaan kijkt.
Na een lange stilte, zegt hij: ‘Ma-maatje, ik wil zeker die foto met ons viertjes, met Lars. En een foto met Paulien en ook eentje met mama natuurlijk.’
Mooi. Zo eenvoudig is het dus voor hem. Lars is zijn broer, ook al woont die nu niet meer bij ons maar in zijn perspectiefbiedend pleeggezin. Wij zijn netwerkgezin voor Lars, dat is ook een soort familie. Paulien, mijn dochter, is zijn grote zus. Mark is zijn pleegpapa, ik ben zijn pleegmama en zijn mama is zijn mama. Allemaal samen zijn wij zijn gezin. Hij is loyaal aan ons en wij aan hem.
Loyaliteit
Ik denk aan het prachtige prentenpraatboek ‘Je hoeft niet te kiezen’ van Nieske Selles-ten Brinke dat dit onderwerp zo mooi ter sprake brengt. Als een kind openlijk loyaal mag zijn aan iedereen waar hij van houdt, dus ook aan zijn biologische ouders, dan maakt hij de grootste kans op een goede sociaal emotionele ontwikkeling. Dat gun ik elk pleegkind.
Zoek je nog wat inspiratie om met je pleegkind om te gaan? Kijk dan eens op deze blogs:
- Een planbord geeft een veilig gevoel
- Verwachtingen zetten je pleegkind onder druk.
- Kattenkwaad uithalen is gezond sociaal gedrag.
- Verbinding is het sleutelwoord bij pleegkinderen.
- Autisme of autistisch gedrag bij een pleegkind.
- Wat als je pleegkind niet wil gaan slapen?
- Mijn kind is te vroeg wakker. Wat nu?
- Overprikkeling bij een pleegkind voorkomen. 5 tips
- Het reptielenbrein aan de macht bij pleegkinderen
- Vakantiestress voorkomen bij kinderen.
- Een knuffel geven brengt verbinding.
- Humor werkt ontspannend, ook bij pleegkinderen.
- Wat als je pleegkind vaak een slecht humeur heeft?
- Sinterklaasstress slaat toe. Wat nu?
Je las een blog van Inge Vandeweege. Reageren mag altijd en delen ook!
Volg je ingevandeweege.blog al per email? Schrijf je in!
Lees je al mee op de Facebookpagina ‘Inspiratie voor (pleeg)ouders‘?
Wist je dat ik ook op Instagram te vinden ben?Mijn boek ‘Een (h)echte uitdaging’ kopen mag natuurlijk ook! Of zorgen dat ik mijn website in de lucht kan houden en onderhouden met een kleine bijdrage.
Geef een reactie