Inge is pleegmoeder van een jongetje van 9 jaar en mama van drie jongvolwassenen. Door regelmatig te bloggen, wil ze haar ervaringen delen over het opvoeden van een pleegkind met een verstandelijke beperking.
Alles begon toen jij in mijn leven kwam. Met drie eigen kinderen, ruimte, liefde en ervaring als kleuterjuf dacht ik dat je makkelijk in ons gezin zou passen. Maar nooit eerder had ik een baby gezien die zo onrustig en gulzig zijn flesje leegdronk. Nooit eerder zag ik een baby die op zijn nageltjes beet of me wegduwde wanneer hij op mijn schoot zat.
Urenlang heb ik je gewiegd, zittend op de grond, altijd met hetzelfde zachte, zoemende melodietje. Pas na maanden mocht ik je voetjes masseren, en pas na een jaar kreeg ik toestemming om jouw hele zachte lijfje vast te houden.
Hij ontwikkelt zich… of toch niet?
Ik dacht dat regelmaat en ritme zijn onrustige en gekwetste ziel tot rust zouden brengen. Mijn warme aanwezigheid zou hem vertrouwen geven. En inderdaad, na verloop van tijd begon hij zich te hechten. Er was vooruitgang. Een gezonde ontwikkeling leek mogelijk.
Maar toen begon hij school – en niets verliep zoals het hoorde. Niets werd opgenomen, niets bleef hangen. Toch was hij een lieve jongen: beleefd, geduldig en behulpzaam. Ik leerde zijn kwaliteiten steeds meer waarderen en keek minder naar zijn beperkingen.
De diagnose: zwakbegaafd en ASS
Nu is dit kleine mannetje 9 jaar oud en heeft hij de diagnose ASS én zeer zwakbegaafd. Onze eigen kinderen studeren af, gaan werken, maken plannen voor de toekomst. Ik dacht dat ook hij ooit zijn eigen weg zou gaan vinden. Maar dat blijkt niet zo te zijn. Deze groeiende pleegzoon zal altijd onze kleuter blijven.
Ik stel grenzen, herhaal instructies en hang zelfs een stappenplan op de wc-deur: hoe veeg je goed na een grote boodschap? Elke dag opnieuw heeft hij behoefte aan duidelijkheid en structuur. Mijn geduld wordt soms flink op de proef gesteld, maar tegelijkertijd weet ik ook dat dit precies wat hij nodig heeft.
Wat is zijn toekomst?
Ik zucht, blaas uit en maak me zorgen. Maar bovenal ben ik trots op hem. Want wat is hij een goede jongen. We knuffelen nu eindelijk weer, zonder dat hij zich terugtrekt. We lachen om zijn spontane uitspraken. Hij leert ons elke dag opnieuw om geduldiger te zijn en om mensen te zien zoals ze zijn – uniek en anders.
Je merkt het langzaam: zijn blik, zijn manier van praten, zijn trouwe alpakaknuffel die nergens zonder hem naartoe gaat. Die dingen verraden zijn lagere intelligentie. Maar mij maakt het niets uit. Zolang hij maar gelukkig is.
We leven hier van dag tot dag. Geen idee hoe zijn puberteit zal verlopen, geen idee welke dagbesteding we straks voor hem moeten zoeken. Voor hem is gisteren al voorbij, en aan morgen denkt hij nog niet. Zijn leven is simpel, ongecompliceerd… en mooi.
Het vervolg op dit blog lees je hier:
Misschien vind je het gastblog van pleegmama Marieke ook interessant:
