Lars eet alles. Wat een verademing! Ons 2,5 jarig pleegzoontje is blij met al wat we hem voorzetten. Hij houdt van avocado, gedroogde vijgen en salades. Toen Ryan drie jaar geleden bij ons aankwam, lustte hij zo goed als niets. Nu eet Ryan meestal goed en gevarieerd, maar het is een hele uitdaging geweest om onze moeilijke eter zo ver te krijgen.
Ik ben een foodie
Ik hou van lekker eten. De laatste jaren heb ik steeds meer interesse gekregen in pure voeding en de invloed daarvan op onze gezondheid. Je zou het een uit de hand gelopen hobby kunnen noemen. Ik probeer regelmatig nieuwe recepten en producten uit. In onze moestuin kweken we zelf groenten en fruit. Ik doe mijn best om elke week een gezond en gevarieerd weekmenu op te maken.
Dat kinderen goede voeding nodig hebben om goed te groeien en fit te zijn, is voor iedereen ‘logisch’ geworden. Daarnaast hebben pleegkinderen bepaalde voedingstoffen echt nodig om hun hersenen goed te laten ontwikkelen zodat ze de achterstand, die ze vaak in hun thuissituatie opliepen, kunnen inhalen. Bovendien zorgt voeding met te veel suikers bij deze kinderen vaak voor schommelingen in hun bloedsuikerspiegel, met gevolgen voor hun humeur en hun gedrag.
Mijn passie zorgt er voor dat ik veel strenger ben dan vroeger op wat de kinderen eten. Ik kan het moeilijk loslaten en maak me snel zorgen wanneer ik een ‘moeilijke eter’ in huis heb.
Tip 1: Ontspanning aan tafel
Spanning aan tafel
Over mijn strijd met Ryan om hem zo ver te krijgen dat hij wilde proeven en eten, kan ik een boek vullen. Ik maakte wel vooruitgang hoor, langzaamaan lustte Ryan wat meer. Maar wat het ons vooral opleverde was veel stress aan tafel en een ongezellige sfeer. Daarnaast greep Ryan de maaltijden aan om een machtsstrijd met mij uit te vechten.
De allerbeste tip die ik kan geven, is om het los te laten. Geloof me, ik heb alle mogelijke strategieën uitgeprobeerd, wat het beste werkt is het al dan niet eten volledig aan het kind over te laten. Ik heb het hier natuurlijk wel over kinderen die geen medisch probleem hebben. Op een dag besloten mijn man en ik dat het genoeg was geweest. We deelden Ryan mee dat hij zelf mocht bepalen hoeveel hij at. Wij zijn verantwoordelijk voor wat we op zijn bord leggen, hij is verantwoordelijk voor het opeten ervan.
Geen focus meer op het al dan niet eten van het kind
Geen gezeur meer en ook geen aanmoedigingen, beloningen of applaus wanneer Ryan goed eet. We dreigen niet met consequenties en we herhalen de regels niet meer.
Mijn focus ligt nu op de gezellige gesprekken en het genieten van mijn eigen maaltijd. En soms is dat hard werken om mijn mond te houden. Heel hard werken.
Voor een moeilijke eter: minder spanning = meer eten
Ryan heeft natuurlijk een paar keer uitgetest of hij nu echt zelf mag bepalen hoeveel hij eet. Dus hij eet af en toe weinig tot niets. Meestal haalt hij dat de maaltijd erna of de dag erna weer in. Omdat hij nu minder stress heeft aan tafel en niet meer bezig is met de machtsstrijd met mij, eet hij in het algemeen meer en beter.
Ik bijt op mijn tanden wanneer hij zich weer als een moeilijke eter gedraagt en zeg niets. Ik hou me vast aan wat hij op een week eet en dat is aanmerkelijk verbeterd. Bovendien is het nu meestal weer gezellig aan tafel.
Tip 2: “Monkey Platters”
Ik pikte het idee op in een artikel uit Kiind Magazine. Ik gebruik de ‘lekkere bordjes’ op de door ons bepaalde eetmomenten. Voornamelijk voor de tussendoortjes en de lunch. Dat zijn de momenten dat Ryan eerder geneigd is om nieuwe dingen te proberen. Bij de avondmaaltijd lukt dat zelden.
Voor Ryan werkt het perfect. Ik leg op het bordje voor drie vierde eten waarvan ik weet dat hij het lekker vindt en voor één vierde dingen die hij nog niet geproefd heeft. Hij mag helemaal zelf bepalen hoeveel hij eet en of hij iets nieuws wil proeven. Ik dring niet aan. Wanneer hij iets proeft en het niet lekker vindt, mag hij het terug uitspuwen in een servetje. Op deze manier houdt hij de controle en kan hij wennen aan nieuwe voeding.
En ja hoor, het werkt. Als hij iets niet lekker vindt, laat ik dat een paar weken achterwege. Daarna probeer ik het opnieuw. Als hij iets niet aanraakt, leg ik dat die week een paar keer opnieuw op het bordje. Soms negeert hij het negen keer, om het de tiende keer toch te proeven. Geleidelijk aan wordt zijn smakenpalet zo wat uitgebreider.
Het visuele aspect is ook belangrijk. Ik maak gebruik van leuke bordjes en soms maak ik figuurtjes met het eten. Er is daarvoor heel wat inspiratie op het internet te vinden. Natuurlijk heb ik soms geen tijd of zin om er zoveel moeite voor te doen, dan krijgt hij gewoon een boterham of een stuk fruit. Maar na een paar dagen zegt hij dan: ‘Ma-maatje, wanneer maak je weer eens een lekker bordje voor me klaar?’ En zo is mijn moeilijke eter stilaan toch ook een foodie aan het worden.
Een kieskeurig eter is maar één van de problemen waar je als pleegouder mee te maken kunt krijgen, pleegkinderen en eten zijn vaak een moeilijke combinatie. Daarnaast kunnen pleegkinderen ook heel goed de sfeer aan tafel verzieken of een machtsstrijd uitlokken.
Heb je deze blogs al gelezen?
- Meer tijd voor mezelf met de Time-Timer
- Mijn ervaring met traumatherapie en EMDR
- Hoe versterk je de weerstand van je kind?
- Eetproblemen bij pleegkinderen.
Je las een blog van Inge Vandeweege. Reageren mag altijd en delen ook!
Lees je al mee op de Facebookpagina ‘Inspiratie voor (pleeg)ouders‘?
Wist je dat ik ook op Instagram te vinden ben?Mijn boek ‘Een (h)echte uitdaging’ kopen mag natuurlijk ook!
Of zorgen dat ik mijn website in de lucht kan houden en onderhouden met een kleine bijdrage. Soms staan in een blog affiliate links naar boeken of producten bij Bol.com. Als je via zo’n link bestelt, ontvang ik een kleine commissie.
Ik volg je mening volledig!
Ook bij ons, met onze eigen 4 kids nooit “voedingsproblemen”‘ gehad, geen trucs moeten gebruiken, juist omdat ikzelf heel belangrijk vond dat de maaltijden rustig en gezellig moesten verlopen.
Maar………Damian was 5j toen hij bij ons kwam als pleegzoontje, en had voordien ruim 2 jaar in een CKG verbleven.
IK HEB GEEN HONGER, IK LUST DAT NIET,…..dus voorlopig enkel zijn gekende voeding, boterhammen met choco, lasagne, pizza, mosselen….meehelpen en kiezen van de menu…etc.
Om een lang verhaal in te korten, iedereen aan tafel rustig blijven en zachtjes aangemoedigd
om een beetje “nieuw” eten te proberen…..belonen met een dessert en sticker op beloningskaart…..en na bijna 2 jaar was hij bereidt om van alles te proeven, de stickerkaart was niet meer nodig.
Maar…….dit kindje heeft op jonge leeftijd moeten wachten op voeding, wanneer de ouders zin, tijd, geld hadden om hem te voeden. Gevolg, de normale honger en dorstprikkels zijn bij hem compleet verstoord. Zo goed als nooit zegt hij dat hij honger of dorst heeft……dus krijgt hij op redelijk vaste tijdstippen eten en drinken, ook al zegt hij dat hij geen honger of dorst heeft, hij eet en drinkt, zonder dwang, maar omdat het tijd is. Een hele eigenaardige vaststelling….
Hij gebruikt het eveneens als machts-middel, wil de controle, en dan proberen we tot een compromis te komen, zonder teveel toeters en bellen…….wat niet iedere dag lukt, maar de vooruitgang op voedingsgebied is enorm.
Grtjs,
Hilde
Hoi Hilde, dankjewel voor je reactie. Wat jammer dat zijn honger- en dorstgevoel niet is teruggekomen. Ze kunnen zo ‘afgesneden’ zijn van hun gevoel hé. Heel fijn dat het jou ook gelukt is om hem beter te laten eten. En inderdaad, wij merken bij Ryan dat het voor hem ook een manier is om controle te houden. Groetjes, Inge
Ook hier een meisje dat bijna niets kende en een strijd maakte van eten. Ze kwam bij ons met 3 jaar. Gelukkig at onze zoon van toen 7 heel goed en proeft hij echt alles. Zien eten doet eten werkte bij haar super.
Ook ons meisje kent dorst en honger niet. Ze kan zich bijvoorbeeld op feestjes echt overeten. Zo erg dat ze in de nacht erna overgeeft. Afspraken maken (ze is 10 nu) werkt niet, want als wij uit beeld zijn gelden onze regels ook niet meer.
Als het haar niet goed gaat merken we dat het eerst aan de eetmomenten. Ontbijt is meestal de grootste ramp, omdat ze weet dat ik het moeilijk vind haar zonder eten en drinken naar school te sturen. En niet op tijd klaar betekent dat de taxi weg rijd en ze dus niet naar school kan, ook dit weet ze heel goed.
Dat ik het lastig vind als ze in de ochtenden niet eet komt omdat ze in deze periodes op school dan ook haar eten en drinken ook niet opeet en drinkt. Ze brengt dit dan mee naar huis of gooit het weg. Aangezien ze om half 8 vertrekt en pas om 4 uur weer terug is en ze s avonds echt al vroeg naar bed gaat omdat ze veel slaap nodig heeft (de dagen kosten haar veel energie). Vooral drinken is een pijnpunt bij mij omdat ik zelf nierproblemen heb en weet hoe belangrijk vocht is.
Ik probeer dit los te laten, maar de ochtenden verlopen zelden zonder strijd in deze periodes.
Aangezien het niet gaat om niet lusten en niet kennen, en we het met loslaten geprobeerd hebben, weten we niet wat we moeten doen om het in de ochtend gezellig te houden. Als we het eten en drinken loslaten, zoekt ze namelijk op een andere manier de strijd op.
Niet aankleden, ineens gaan spelen op haar kamer terwijl ze nog niet klaar is, spullen pakken uit onze kamer of van haar broer, dingen kapot maken, van zichzelf of anderen, en ga zo maar door.
Dit meisje is zo beschadigd in de hechting dat ze bang is voor liefde. Of tenminste, zo omschrijft pleegzorg het.
Vaak gaat het redelijk, maar de maanden november en december zijn heel moeilijk voor haar. En de periodes dat de bezoekregeling met vader niet lopen of moeder gekke dingen zegt of doet tijdens bezoeken, doen er een flinke schep bovenop. Dat is wat nu weer speelt.
Zucht, wat kunnen ze soms moeilijk doen hé? Zeker in de periodes dat ze veel spanning ervaren. Als ik je verhaal lees, leef ik helemaal met je mee.
Las je het blog: ‘Eetproblemen bij pleegkinderen‘ al?
In dat blog ga ik dieper in op de problematiek die jij beschrijft.
Wij zijn sinds augustus de nieuwe technieken gaan toepassen (zie bovenstaand blog) en het gaat nu heel goed met Ryan. In tijden van spanning eet hij weinig, op andere momenten haalt hij dat weer in. Hij blijft gelukkig fit en gezond. Sinds ik het werkelijk los gelaten heb, is de machtsstrijd aan tafel verdwenen. Ik heb ongeveer drie weken nodig gehad om mezelf telkens af te leiden en niet meer in de valkuil te stappen (helemaal niet meer reageren dus op hoeveel of hoe langzaam hij at) en sindsdien is het hele gedoe gewoon over.
Weet je, wanneer de kinderen veel stress ervaren, wordt hun behoefte aan controle enorm groot. Ze willen dan zelf zoveel mogelijk bepalen en kunnen heel moeilijk meewerken. Als wij er in slagen hun op die momenten zoveel mogelijk autonomie te geven, dan gaan ze minder vaak in de weerstand. Geef ze voor de ochtendroutine bijvoorbeeld een checkpad in handen met alle taakjes die afgewerkt moeten worden en laat haar zelf de volgorde ervan bepalen. Door dat stukje ‘vrijheid’ voelt ze zich in controle en ervaart ze minder spanning.
Ik denk niet dat deze kinderen bang zijn voor liefde, ik denk dat ze gewoon bang zijn. Wanneer ze veel stress ervaren, verliezen ze weer even hun vertrouwen in ons en willen ze zelf de touwtjes in handen. Dat voelt veiliger.
Goede moed, december is gelukkig bijna voorbij!