We werden pleeggrootouders van een baby

De maanden dat we voor onze pleegbaby zorgden, waren vermoeiend en tegelijkertijd erg boeiend. Door het kereltje in huis te nemen, werden mijn man en ik plots pleeggrootouders. Ik was 45 jaar oud, had een baan en een tienerdochter. Ons hele leven werd op zijn kop gezet.

Ongeveer 4 jaar daarvoor was de mama van baby S., onze puberpleegdochter Mariska, bij ons vertrokken. Omdat haar plaatsing bij ons abrupt in een breakdown was geëindigd, namen we na haar vertrek eerst een pauze. We wilden even bekomen. Gek genoeg was voor ons de ‘mislukking’ met Mariska een reden om een jaar later toch weer aan pleegzorg te beginnen. De problematiek van het pubermeisje was veroorzaakt door wat ze meegemaakt had in haar eerste levensjaren. Daarom wilden we graag jonge kinderen in een moeilijke thuissituatie een plekje in ons gezin bieden en daarmee een reële kans op een goede toekomst.

Tot we crisisopvang deden voor baby S. kozen we niet voor fulltime pleegzorg. We waren eerst weekendgezin voor een broertje en zusje van een alleenstaande mama en daarna hebben we de kinderen van een alleenstaande papa opgevangen tijdens een zomervakantie. Maar in december 2013 werden we dus fulltime pleeggrootouders van de baby van Mariska. In het blog ‘Crisisgezin voor een pleegbaby’ lees je hoe baby S. bij ons is terecht gekomen.

Baby in huis

Van de ene dag op de andere hadden we dus een baby in huis. Een kindje van drie weken oud dat nog onder zijn geboortegewicht zat en om de twee à drie uur honger had. Borstvoeding geven was geen optie, dus voor elke voeding moest een van ons werkelijk wakker worden en een flesje klaarmaken. Oh man, wat vielen die onderbroken nachten ons zwaar.

Gelukkig werkten mijn man en ik afwisselend buitenshuis. De een ging ‘s ochtends de deur uit, de ander kon thuiswerken, alhoewel van dat werken soms niet veel terecht kwam. Als pleegouders kreeg je toen (in België) nog geen pleegouderverlof, nu is daar gelukkig voor de perspectiefbiedende pleegouders verandering in gekomen.

Ons actieve leven viel plots stil. De motoren en fietsen kwamen niet meer van stal. Een avondje weg lukte ons de eerste maanden niet, daar waren we gewoon te moe voor. Al onze vrienden hadden ofwel geen kinderen ofwel tieners, wij waren de enigen met een baby. Samen iets gaan doen wat voor iedereen leuk en doenbaar was, was dus niet vanzelfsprekend.

Pleeggrootouders vervreemden een beetje van hun generatiegenoten door opnieuw jonge kinderen in huis te nemen als de eigen kinderen al wat ouder zijn.

Bovendien werd de rust in huis behoorlijk verstoord. Op een middag zat mijn dochter aan tafel haar huiswerk te maken terwijl ik met een krijsende baby door de woonkamer liep. Ik meen me te herinneren dat hij toen last had van krampjes. Met een diepe zucht zei Paulien: ‘Mama, je hoeft je geen zorgen te maken over een tienerzwangerschap bij mij hoor. Ik snap niet wat ze zo leuk vinden aan een baby. Dat zal mij niet gebeuren.’

Met hart en ziel

En toch werden wij pleeggrootouders met hart en ziel. We wilden er alles aan doen om het kindje veilig te laten hechten en hem zo voor dezelfde problematiek als Mariska te behoeden. Mijn man leerde luiers verschonen en wilde baby S. liefst steeds bij hem in de draagdoek. Paulien liet het kindje op haar buik slapen terwijl ze las of een dutje deed. En ik werd vooral heel blij van onverwacht, 16 jaar na de geboorte van Paulien, toch nog een baby in mijn hart en mijn armen te mogen sluiten.

Ons sociaal leven werd een paar maanden geparkeerd. De motoren en fietsen werden ingeruild voor wandelschoenen en met de baby in de buidel gingen we op stap. Als Paulien bij ons was, kregen we vaak nieuwsgierige blikken. Ik zag er iets te oud uit voor een baby en zij iets te jong. Bovendien was het kindje donker van huid en haar en zijn wij allemaal wit en blond. Ons maakte het helemaal niets uit, ze mochten er van denken wat ze wilden.

Pleeggrootouders zijn is niet gemakkelijk

Mariska mocht één keer per week op bezoek komen bij haar kindje. Sinds haar vertrek 4 jaar daarvoor hadden we haar maar sporadisch gezien, maar nu was er weer elke week contact. Ze was zelf natuurlijk naast een kersverse mama, ook nog gewoon een jong meisje dat graag onze aandacht wilde en kreeg. Ik vond het heel moeilijk om mij strikt aan de bezoekregelingen te houden, maar ik deed het wel.

Als pleeggrootouders is het veel moeilijker om de ‘professionele’ afstand te bewaren die we met de andere ouders van onze pleegkinderen wel in acht nemen.

Het voelde heel dubbel allemaal. We waren blij dat we er voor Mariska en baby S. waren. We genoten van het kleine hummeltje in huis. Tegelijkertijd waren we ons zeer bewust van Mariska’s pijn en haar twijfels. Ze werd verscheurd omdat ze niet zelf voor haar kindje mocht zorgen. De ene keer had ze er vrede mee dat hij veilig en geliefd bij ons was, de andere keer wilde ze hem het liefste weer meenemen. We hadden veel begrip voor haar, maar de situatie werd er niet gemakkelijker door.

Afscheid

Na 5 intensieve maanden was er een match voor onze pleegbaby met een perspectiefbiedend pleeggezin. Aangezien baby S. nog zo jong was, gebeurde de overdracht naar het nieuwe gezin vrij snel. Omdat wij slechts crisisopvang en perspectiefzoekende pleegzorg doen, was onze enige optie om onze pleegbaby los te laten en erop te vertrouwen dat we gedaan hadden wat we konden.

Na de overdracht zijn mijn man en ik eerst een paar dagen gaan kamperen met ons tweetjes. Daarna hebben we ons leven terug opgepakt. Baby S. miste ik niet, hij woont voor altijd in mijn hart. Ik hecht mij niet in die zin aan een kind dat ik niet in staat ben om afscheid te nemen.

Ik had de eerste weken wel regelmatig het gevoel dat ik hem ergens ‘vergeten’ was. Ik kon echt midden in de supermarkt opschrikken en denken: ‘Oei, de baby is nog in de auto’. Om daarna weer bij zinnen te komen en te beseffen dat ik niet langer voor een baby zorgde.

Het was goed zo. Door 5 maanden voor dit kindje te zorgen, had ik de breakdown met Mariska eindelijk op een goede manier afgesloten. Jaren later kreeg ik trouwens, geheel onverwacht, een berichtje van Mariska waarin ze ons bedankte voor de goede zorg voor haar baby.

Meer lezen over crisispleegzorg?

• Pleegpuber zoekt een thuis.
• Crisispleegkind op komst. Wat nu?
• Pleegkind loslaten. Hoe lang mag hij blijven?
• Op zoek naar een perspectiefbiedend gezin.
• Lars staat op de wachtlijst.
• Contact met het ex-pleeggezin behouden. Ja of nee?
• Perspectiefbiedend gezin voor Lars gevonden.
• Lars is verhuisd naar zijn perspectiefbiedend pleeggezin.

Je las een blog van Inge Vandeweege. Reageren mag altijd en delen ook!

Volg je ingevandeweege.blog al per email? Schrijf je in!
Lees je al mee op de Facebookpagina ‘Inspiratie voor (pleeg)ouders‘?
Wist je dat ik ook op Instagram te vinden ben?

Mijn boek ‘Een (h)echte uitdaging’ kopen mag natuurlijk ook! Of zorgen dat ik mijn website in de lucht kan houden en onderhouden met een kleine bijdrage.