Pleegpuber zoekt een thuis

Ik schrik van haar. Een klein slank meisje van 12 jaar met smalle afhangende schouders en een droevige uitdrukking op haar gezicht. Ze beseft dat haar situatie thuis niet oké is en wil liefst een pleegpuber worden.

Van straat geplukt

Een vriendin van me heeft haar en één van haar zusjes in huis genomen. Ze speelden ‘s avonds laat nog op straat en er was niemand thuis om hen naar binnen te roepen. De meisjes maken al een paar dagen dankbaar gebruik van het bed-bad-brood dat hen geboden wordt. Ze genieten van het beetje zorg dat ze krijgen. Oef, er is eten als ze honger hebben en ze kunnen een bad of douche nemen als ze daar zin in hebben. Wauw, wat een luxe.

Ik stel mezelf voor en vertel haar dat ik een ‘gewone’ pleegmama ben en geen professional die nu iets voor haar kan betekenen. Ik kom samen met haar en de vriendin waar ze onderdak gevonden heeft, brainstormen over haar opties. Dit meisje is behoedzaam maar besluit toch om voorzichtig open kaart met mij te spelen.

Zucht. Ik weet dat het allemaal veel erger kan, maar toch gaat mijn hart naar haar uit. Het lijkt erop dat niemand echt naar haar omkijkt. Alhoewel ik de indruk krijg dat ze intelligent is en zich redelijk goed redt, is het toch schrijnend. Hoe kun je goed voor jezelf en je zusje zorgen als je een jonge puber bent en er geen eten in de kasten zit? Ze is soms dagenlang alleen thuis, in mijn wereld is dat lichamelijke en emotionele verwaarlozing.

Het meisje is moe en verdrietig. Ze ziet eruit alsof ze geen hoop meer heeft. Haar gezicht licht alleen een beetje op als ik naar haar hondje vraag. Hij is haar beste vriend en ze laat mij trots een foto zien.

Wat nu?

Samen met de vriendin, die zelf een instellingskind was, schets ik de mogelijkheden. De eerste stap is sowieso om een boekje open te doen over hun leven bij een hulpverlener die actie kan ondernemen. Ik vertel eerlijk dat ik de kans heel klein acht dat er een pleeggezin gevonden wordt voor een pleegpuber met twee jonge zusjes en een hond. De hulpverlening zal waarschijnlijk eerst trachten de situatie thuis te verbeteren. En als dat niet lukt, zal er vermoedelijk een oplossing gezocht worden met een internaat of een woongroep.

Pleegpuber wil een thuis

Nadat we haar zo goed mogelijk geïnformeerd hebben over wat ze kan verwachten als ze bij de hulpverlening aanklopt, vraag ik of ze nog vragen heeft of nog iets wil vertellen. Zachtjes zegt ze: ‘Ik wil niet in zo’n groepshuis wonen, ik wil naar een pleeggezin.’ Ik vraag haar wat voor haar het verschil is, wat er haar beter lijkt aan een pleeggezin. Terwijl het meisje nadenkt, roept de vriendin: ‘Ik weet het, het is omdat ze denkt dat ze dan haar hondje wel kan houden.’ Ze zegt: ‘Ja, dat is het een beetje.’ Dan is ze weer stil en we wachten. Plots zegt het jongere zusje: ‘Het is gewoon omdat ze in een gezin wil zijn.’ En ik vul aan: ‘Met een papa of mama die voor jou zorgt.’ En ze zucht hartgrondig: ‘JA!’

Weinig aanbod voor pleegpubers

Ik hoop dat de vriendin er in slaagt om hen in contact te brengen met een hulpverlener en dat het leidt tot een beter perspectief voor deze meiden.

Zelf kan ik, behalve een oogje in het zeil houden en eventueel financieel wat bijspringen, niet echt iets betekenen. Wij vangen sinds het debacle met Mariska geen pubers meer op. De vriendin zorgt, volledig in haar eigen unieke stijl, voor een prima crisisopvang.

Zowel in België als in Nederland zijn er meer kandidaat-pleeggezinnen voor jonge kinderen dan voor een pleegpuber. Terwijl jonge pubers net veel baat kunnen hebben bij een warm nest. Pleegouders die van aanpakken weten met pubers zouden voor haar het verschil kunnen maken. Zucht, ik weet dat ik hen niet kan ‘redden’, maar mijn hart bloedt …

Ben je nog geen pleeggezin en overweeg je het? Neem dan eens contact op met Pleegzorg Vlaanderen of Pleegzorg Nederland.

Meer verhalen over crisispleegzorg:

• Crisispleegkind op komst. Wat nu?
• Pleegkind loslaten. Hoe lang mag hij blijven?
• Op zoek naar een perspectiefbiedend gezin.
• Lars staat op de wachtlijst.
• Crisisgezin voor een pleegbaby
• We werden pleeggrootouders van een baby
• Een positief pleegzorg ervaringsverhaal

Meer lezen over pubers?

• Waarom ik zelf niet over pubers schrijf
• Herinneringen aan Mariska, onze pleegpuber
• Hoe reageer je op een boze puber met ASS?
• Bam! Een uitbarsting van onze puberpleegdochter.

Je las een blog van Inge Vandeweege. Reageren mag altijd en delen ook!

Volg je ingevandeweege.blog al per email? Schrijf je in!
Lees je al mee op de Facebookpagina ‘Inspiratie voor (pleeg)ouders‘?
Wist je dat ik ook op Instagram te vinden ben?

Mijn boek ‘Een (h)echte uitdaging’ kopen mag natuurlijk ook! Of zorgen dat ik mijn website in de lucht kan houden en onderhouden met een kleine bijdrage.