Lars eet alles. Wat een verademing! Ons 2,5 jarig pleegzoontje is blij met al wat we hem voorzetten. Hij houdt van avocado, gedroogde vijgen en salades. Toen Ryan drie jaar geleden bij ons aankwam, lustte hij zo goed als niets. Nu eet Ryan meestal goed en gevarieerd, maar het is een hele uitdaging geweest om onze moeilijke eter zo ver te krijgen.
Ik ben een foodie
Ik hou van lekker eten. De laatste jaren heb ik steeds meer interesse gekregen in pure voeding en de invloed daarvan op onze gezondheid. Je zou het een uit de hand gelopen hobby kunnen noemen. Ik probeer regelmatig nieuwe recepten en producten uit. In onze moestuin kweken we zelf groenten en fruit. Ik doe mijn best om elke week een gezond en gevarieerd weekmenu op te maken.
Dat kinderen goede voeding nodig hebben om goed te groeien en fit te zijn, is voor iedereen ‘logisch’ geworden. Daarnaast hebben pleegkinderen bepaalde voedingstoffen echt nodig om hun hersenen goed te laten ontwikkelen zodat ze de achterstand, die ze vaak in hun thuissituatie opliepen, kunnen inhalen. Bovendien zorgt voeding met te veel suikers bij deze kinderen vaak voor schommelingen in hun bloedsuikerspiegel, met gevolgen voor hun humeur en hun gedrag.
Mijn passie zorgt er voor dat ik veel strenger ben dan vroeger op wat de kinderen eten. Ik kan het moeilijk loslaten en maak me snel zorgen wanneer ik een ‘moeilijke eter’ in huis heb.
Tip 1: Ontspanning aan tafel
Spanning aan tafel
Over mijn strijd met Ryan om hem zo ver te krijgen dat hij wilde proeven en eten, kan ik een boek vullen. Ik maakte wel vooruitgang hoor, langzaamaan lustte Ryan wat meer. Maar wat het ons vooral opleverde was veel stress aan tafel en een ongezellige sfeer. Daarnaast greep Ryan de maaltijden aan om een machtsstrijd met mij uit te vechten.
De allerbeste tip die ik kan geven, is om het los te laten. Geloof me, ik heb alle mogelijke strategieën uitgeprobeerd, wat het beste werkt is het al dan niet eten volledig aan het kind over te laten. Ik heb het hier natuurlijk wel over kinderen die geen medisch probleem hebben. Op een dag besloten mijn man en ik dat het genoeg was geweest. We deelden Ryan mee dat hij zelf mocht bepalen hoeveel hij at. Wij zijn verantwoordelijk voor wat we op zijn bord leggen, hij is verantwoordelijk voor het opeten ervan.
Geen focus meer op het al dan niet eten van het kind
Geen gezeur meer en ook geen aanmoedigingen, beloningen of applaus wanneer Ryan goed eet. We dreigen niet met consequenties en we herhalen de regels niet meer.
Mijn focus ligt nu op de gezellige gesprekken en het genieten van mijn eigen maaltijd. En soms is dat hard werken om mijn mond te houden. Heel hard werken.
Voor een moeilijke eter: minder spanning = meer eten
Ryan heeft natuurlijk een paar keer uitgetest of hij nu echt zelf mag bepalen hoeveel hij eet. Dus hij eet af en toe weinig tot niets. Meestal haalt hij dat de maaltijd erna of de dag erna weer in. Omdat hij nu minder stress heeft aan tafel en niet meer bezig is met de machtsstrijd met mij, eet hij in het algemeen meer en beter.
Ik bijt op mijn tanden wanneer hij zich weer als een moeilijke eter gedraagt en zeg niets. Ik hou me vast aan wat hij op een week eet en dat is aanmerkelijk verbeterd. Bovendien is het nu meestal weer gezellig aan tafel.
Tip 2: “Monkey Platters”
Ik pikte het idee op in een artikel uit Kiind Magazine. Ik gebruik de ‘lekkere bordjes’ op de door ons bepaalde eetmomenten. Voornamelijk voor de tussendoortjes en de lunch. Dat zijn de momenten dat Ryan eerder geneigd is om nieuwe dingen te proberen. Bij de avondmaaltijd lukt dat zelden.
Voor Ryan werkt het perfect. Ik leg op het bordje voor drie vierde eten waarvan ik weet dat hij het lekker vindt en voor één vierde dingen die hij nog niet geproefd heeft. Hij mag helemaal zelf bepalen hoeveel hij eet en of hij iets nieuws wil proeven. Ik dring niet aan. Wanneer hij iets proeft en het niet lekker vindt, mag hij het terug uitspuwen in een servetje. Op deze manier houdt hij de controle en kan hij wennen aan nieuwe voeding.
En ja hoor, het werkt. Als hij iets niet lekker vindt, laat ik dat een paar weken achterwege. Daarna probeer ik het opnieuw. Als hij iets niet aanraakt, leg ik dat die week een paar keer opnieuw op het bordje. Soms negeert hij het negen keer, om het de tiende keer toch te proeven. Geleidelijk aan wordt zijn smakenpalet zo wat uitgebreider.
Het visuele aspect is ook belangrijk. Ik maak gebruik van leuke bordjes en soms maak ik figuurtjes met het eten. Er is daarvoor heel wat inspiratie op het internet te vinden. Natuurlijk heb ik soms geen tijd of zin om er zoveel moeite voor te doen, dan krijgt hij gewoon een boterham of een stuk fruit. Maar na een paar dagen zegt hij dan: ‘Ma-maatje, wanneer maak je weer eens een lekker bordje voor me klaar?’ En zo is mijn moeilijke eter stilaan toch ook een foodie aan het worden.
Een kieskeurig eter is maar één van de problemen waar je als pleegouder mee te maken kunt krijgen, pleegkinderen en eten zijn vaak een moeilijke combinatie. Daarnaast kunnen pleegkinderen ook heel goed de sfeer aan tafel verzieken of een machtsstrijd uitlokken.
