Slaapklets. Met je pleegkind de dag positief afsluiten.

Ryan was een stil, in zichzelf teruggetrokken en bang mannetje toen hij bij ons aankwam. Wanneer hij echter ‘s avonds in zijn bed gelegd werd, werd hij onmiddellijk heel druk en luid. We hebben een lange weg met hem afgelegd om de dag positief te kunnen afsluiten.Soms duurde zijn strijd om niet in slaap te vallen wel 3 uur. In die tijd heb ik een avondritueel verzonnen om hem te helpen tot rust te komen. Terwijl hij op mijn buik lag, met zijn oortje op mijn hart, vertelde ik over alle leuke en positieve gebeurtenissen van die dag. Ik deed dat in de hoop dat hij zo kon ontspannen en in slaap kon vallen. Er zijn best veel pleegkinderen die moeite hebben met inslapen,

De dag positief afsluiten met het boek “Slaapklets!”

Naar aanleiding van de blog ‘Een pleegbroer is niet altijd leuk’, raadde een vriendin mij aan om het boek ‘Slaapklets!‘ te gebruiken met Ryan. Van zodra het boek in de bus viel, zijn we er mee gestart. We overlopen voor hij naar bed gaat samen de pictogrammen op het eerste blad van het dagboek en zo krijg ik een kijkje in het hoofd van Ryan. Hij vertelt over zijn belevenissen en soms ook over zijn gevoelens. We kunnen alles nog eens overlopen en eventueel bespreken waar hij nog mee zit. Gevoelens, zorgen en vragen kan hij nog uiten voor het slapen gaan.

Ik ben heel blij met de ‘verbinding’ die het boek ons brengt. Op de tweede pagina staat elke avond een ander spelletje of een opdracht. We genieten allebei van de korte gekke spelletjes zoal sumoworstelen in een T-shirt van papa Mark met een kussen er onder. Ik ben meestal niet zo van het spelen, dat is mijn man zijn afdeling. Maar het boek reikt mij inspiratie aan en ik geniet er echt van. Het is heerlijk om een beetje gek te doen met Ryan, dat brengt wat luchtigheid in onze relatie.

Daarna komt er nog een opdrachtje om te doen wanneer Ryan in zijn bed ligt. De ene avond is het een mini-massage, de andere avond weer wat anders. Ryan vindt dit eerst een beetje moeilijk omdat het onze vaste routine van het in bed leggen doorbreekt. Maar hij vindt het ook wel leuk omdat het nieuw en verrassend is. We slagen er in om elke dag positief af te sluiten en daarom zeg ik, misschien een beetje cliché, maar wel gemeend: “het is een kwartiertje echte “quality time”.

Ryan krijgt eindelijk boevenstreken

Hij valt door de mand

Er is één ding wat Ryan helemaal niet leuk vindt aan het boek ‘Slaapklets!’ en dat is dat ik elke avond slechts één bladzijde samen met hem lees. Het liefst van al wil hij het hele boek in één ruk uitlezen. Maar, eigenwijze en koppige mama die ik ben, weiger ik dat. Ik vind het net leuk dat we niet weten wat er nog allemaal komt en dat we daar elke dag samen een stukje van ontdekken.

Op een avond zegt Ryan triomfantelijk tegen mij: “Ik weet al welk spelletje wij vanavond gaan doen!”. Vol verbazing kijk ik hem aan en vraag: “Hoe kan het dat jij dat al weet?”. Ik zie de uitdrukking op zijn gezicht veranderen van triomfantelijk naar ‘oeps’. Na wat aandringen van mijn kant en de belofte dat ik niet boos zal worden, biecht hij eerlijk op dat hij zich niet langer kon bedwingen en gisteren zijn bed uitgekomen is, het boek van de kast heeft genomen en het helemaal heeft uitgelezen. Dit is de eerste keer dat hij kattenkwaad uithaalt.

Hij krijgt een ‘lesje’ in oorzaak-gevolg denken

Zucht, ik moet me heel hard bedwingen om niet boos te doen, maar met mijn recente blog “Liegen bij pleegkinderen. Wat kunnen we doen?” in gedachten, lukt het me. Plots schieten de tranen mij in de ogen, het voelt alsof iets heel leuks mij ontnomen is. Tot grote ontsteltenis van Ryan begin ik te huilen. Natuurlijk gaan die tranen niet enkel over zijn boevenstreek, ik heb gewoon een slechte dag omdat ik weer zware hoofdpijn heb en zo hard gehoopt had dat ik nu toch echt aan de betere hand was. Ik verzink even helemaal in het gevoel van teleurstelling.

Ryan vraagt me of ik dan straks toch nog dat spelletje met hem wil doen. Ik weiger en vertel hem dat ik echt teleurgesteld ben omdat het nu voor hem geen verrassing meer is. Oprecht leg ik uit dat ik het nu echt niet kan opbrengen om dat spelletje te doen. Als gevolg daarvan gaat hij huilen en, hoe moeilijk ik het ook vind, toon ik begrip voor zijn teleurstelling. Ik weet dat ik, door nu empathie te hebben voor hem, een proces op gang breng in zijn pre-frontale cortex waarmee hij ook zelf empathie zal ontwikkelen.

Ik laat hem uithuilen terwijl ik hem vast hou en doe niets om het huilen te stoppen. Hij mag in mijn bijzijn zijn emotie uiten. Mijn aanwezigheid is voldoende. Wanneer hij rustiger is, zeg ik: “ik hou van je, ook wanneer je boevenstreken doet”. Ik hou wel voet bij stuk want ik heb echt geen zin in het boek vanavond, we sluiten de dag op onze oude manier af. Dat is geen straf maar wel een gevolg van zijn boevenstreek.

Ondertussen is hij weer helemaal tot rust gekomen en hebben we het bijgelegd en de verbinding hersteld. Ondanks al het drama hebben we de dag toch nog positief kunnen beëindigen. Oef.

We zijn blij met zijn boevenstreek

Wanneer ik ‘s avonds met mijn man nog even napraat, kan ik er al weer om lachen. Mijn man zegt voorzichtig: “Jouw reactie was wel enigszins buiten proportie hé”. Ik geef dat grif toe, Ryans bekentenis was gewoon de spreekwoordelijke druppel na een moeilijke dag. Maar hé, ik ben een gewoon mens en niet een of andere superpleegmama die altijd alles perfect doet.

Aangezien wij ook de dag altijd positief afsluiten, zijn dit onze conclusies:

1. Mijn oprechte verdriet was voor Ryan een belangrijke les. Een straf zou nooit hetzelfde effect op hem gehad hebben.
2. Het is goed voor de kinderen om te zien hoe wij met onze emoties omgaan, daar leren ze van. Emoties hoeven niet onderdrukt te worden.
3. We zijn blij dat Ryan zich eindelijk veilig genoeg voelt om, zoals elke zesjarige, stiekem boevenstreken uit te halen.

Meer lezen over het ontwikkelen van pleegkinderen?

• Liegen bij pleegkinderen. Wat kunnen we doen?
• Ruzie zoeken wanneer je niet lekker in je vel zit.
• Vrij spel in onze ‘ja-dat-mag’-zone.
• Babygebaren kunnen veel frustratie voorkomen.
• Een pleegbroer is niet altijd leuk.
• Eerbetoon aan de leerkrachten.
• Mijn pleegzoon is een mopperaar.

Je las een blog van Inge Vandeweege. Reageren mag altijd en delen ook!

Volg je ingevandeweege.blog al per email? Schrijf je in!
Lees je al mee op de Facebookpagina ‘Inspiratie voor (pleeg)ouders‘?
Wist je dat ik ook op Instagram te vinden ben?

Mijn boek ‘Een (h)echte uitdaging’ kopen mag natuurlijk ook! Of zorgen dat ik mijn website in de lucht kan houden en onderhouden met een kleine bijdrage.