Vandaag nam ik de tijd om de documentaire ‘Alicia’ te kijken. Door het meisje in actie te zien werd ik teruggeworpen in de tijd van onze eerste puberpleegdochter. Mariska, een meisje van 13, verbleef 9 jaar geleden 7 maanden in ons gezin.
‘Alicia’ is een film van Maasja Ooms. Het gaat over een meisje dat in een kindertehuis woont en ontspoort. Het meisje wordt 3 jaar lang gevolgd. Mocht je de documentaire van de VPRO nog niet gezien hebben, dan kun je dat alsnog doen door te klikken op deze link.
Ik zie Mariska in haar
Alicia doet me denken aan Mariska, onze puberpleegdochter. Het is bijna onvoorstelbaar hoe sterk hun mimiek en gedrag hetzelfde is. De schreeuw om aandacht is dezelfde. Beide meisjes verlangen zo ongelofelijk hard naar liefde. Elke keer dat Alicia tegen een opvoedster in het kindertehuis aankruipt of haar moeder op de mond kust, zie ik Mariska voor me. Mariska zou slechts tijdelijk bij ons verblijven, tot er een plaatsje voor haar was op een groep, toch noemde ze me al na één week mama. Ze wilde voortdurend mijn aandacht en als ik die niet spontaan gaf, eiste ze die op.
Elke keer dat Alicia ‘uit haar raampje gaat’ en begint te schelden, zie ik Mariska voor me. Ook bij Mariska veroorzaakte de minste spanning al een hevige uitbarsting. Een keer haar zin niet krijgen was voldoende voor een scheldkanonnade. Meestal liep ze daarna, net als Alicia, weg.
Het drukke gedrag van Alicia doet me eveneens terugdenken aan Mariska. Ik stond soms vol verbazing naar Mariska te kijken. Haar gedrag kon heel clownesk zijn, het leek overdreven geacteerd en vooral heel druk.
Ook het masker van ‘het kan me toch allemaal niets schelen, jullie kunnen de pot op’ als we probeerden een gesprek aan te gaan, is bij beide meisjes hetzelfde.
Ik vind het onvoorstelbaar dat deze twee meiden hun pijn, verdriet en boosheid op precies dezelfde manier uiten.
Puberpleegdochter en ik
Achteraf gezien, heeft mijn opvoeding niet gefaald bij Mariska. Ik heb gewoon 10.000 manieren gevonden die niet werkten. Ik herkende haar gedrag niet, wist niet waar het vandaan kwam en wat ik er mee aanmoest. Helaas heb ik toen geen hulp gezocht en ben ik in mijn eigen hoofd kringetjes blijven draaien. Mijn gevoel van ‘ik kan opvoeden’ was ver te zoeken en mijn eigenwaarde kwam onder druk te staan. Toen ze na 7 maanden het huis uitging was ik dichtbij een burn-out. Mijn debacle met Mariska is de reden dat ik in mijn blogs geen tips geef voor pubers.
Net als Alicia is Mariska ontspoord. Mariska is ook een overlever met een hele sterke wil. Vanuit ons gezin ging ze naar een leefgroep en ik hoopte dat professionele opvoeders haar betere begeleiding konden bieden. Helaas bleef ze onhandelbaar en werd ze verhuisd van de ene leefgroep naar de andere. Af en toe verbleef ze zelfs in een psychiatrische inrichting. Tot op de dag van vandaag gaat het niet goed met Mariska. Jaren na haar vertrek bij ons werden we pleeggrootouders van haar eerste baby.
Dankzij Mariska
Soms ben ik een pitbull. Toen bij Ryan dezelfde gedragsproblemen opdoken als bij Mariska, heb ik mij in de materie vastgebeten en niet meer los gelaten. Ik heb gelezen en geleerd. Nu begrijp ik waar het gedrag vandaan komt. Ik zie in het gedrag de pijn en de angst vanuit onveilige hechting en trauma. Ik zie een opstandige peuter in het lichaam van een kind omdat de prefrontale cortex nog niet ontwikkeld is.
Als ik naar Alicia kijk, dan kijk ik door het vreemde en agressieve gedrag heen. Ik zie een heel jong kind dat schreeuwt: ‘Hou onvoorwaardelijk van mij! Vind mij de moeite waard! Geef mij een plek bij jou! Luister naar mij! Hoor en zie mij! Vecht voor mij!’
Ik heb heel veel geleerd van mijn mislukking met Mariska. Mijn ego heeft een flinke deuk opgelopen. Vallen is niet falen, niet meer opstaan wel. Dankzij de breakdown Mariska lukt het mij nu wel om onze pleegkinderen de rust en de veiligheid te bieden waarin ze kunnen ontwikkelen.
Blogs gerelateerd aan dit onderwerp:
